Πολλές φορές βρισκόμαστε ενώπιον της απορροίας κατά πόσον είναι δυνατόν ένας ηγέτης, ένας πολιτικός να προδώσει τον τόπο του, την πατρίδα του, τον λαό του. Η λέξη προδοσία είναι πολύ βαριά για να την αποδώσεις σε κάποιον χωρίς να έχεις αδιάσειστα στοιχεία της προδοτικής πράξης. Τι όμως εννοούμε με την λέξη προδοσία; Η μία περίπτωση είναι εκείνη του Εφιάλτη ή του Ιούδα. Ο πρώτος πρόδωσε την πατρίδα του και ο δεύτερος τον δάσκαλο του. Οι προδότες της ΕΟΚΑ εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία η οποία χαρακτηρίζεται από ιδιοτελή κίνητρα. Η δεύτερη κατηγορία αφορά τους ηγέτες και τους πολιτικούς. Κύριο χαρακτηριστικό αυτή της μορφής προδοσίας είναι η διολίσθηση και προσαρμογή με τα σχέδια των εχθρών της πατρίδος. Αυτή η πράξη της διολίσθησης συμβαίνει είτε επί χρήμασι , δηλαδή έχει ως κίνητρο το προσωπικό συμφέρον, είτε προσδιορίζεται από φατριαστικά ή ταξικά συμφέροντα. Το τρίτο είδος που είναι και το χειρότερο , η προδοσία γίνεται τρόπος ζωής. Αποτελεί επιλογή πολιτική να συντάσσεται κανείς με τα σχέδια του εχθρού. Η τέτοια προδοσία βαφτίζεται «πατριωτικός ρεαλισμός», «γραμμή εφικτού», «πολιτική διορατικότητα», «σώφρων συμβιβασμός», «ορθός ελιγμός», «ιστορική αναγκαιότητα» και άλλα παρόμοια.
Στην ιστορία μας παραδείγματα τέτοιας διολίσθησης προς τα σχέδια του εχθρού και δουλοπρεπούς προσαρμοστικότητας έχουμε ουκ ολίγα. Αρχίζοντας από τον Μηδισμό και τους Μηδίσαντες, περνούμε στο Γραικυλισμό και τους Γραικύλους, φτάνουμε στον Βυζαντινισμό και τους Βυζαντινίζοντες οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να αποβάλλουν ακόμα και την λέξη Έλλην. Συνεχίζουμε με τους Ραγιάδες και τον Ραγιαδισμό και το αισχρό εκείνο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Καταλήγουμε στους τωρινούς ελεεινούς του ενδοτισμού και του εθελόδουλου «ρεαλισμού».
Συνήθως αυτά τα είδη προδοσίας δεν υπάρχουν ευδιάκριτα αλλά συγκοινωνούν μεταξύ τους. Ο Εφιάλτης συμβαίνει να είναι και λαοπρόβλητος ηγέτης, διορατικός και ρεαλιστής.
Σε κάθε εποχή εθνικής κατάπτωσης εμφανίζονται τέτοιου είδους ανθρωπάρια που ερμηνεύουν , ενσαρκώνουν και εφαρμόζουν την παρακμή του λαού τους. Οι προδότες αυτοί στηρίζονται πάνω στην ανοχή του λαού, γεννιούνται μέσα από το πνευματικό του επίπεδο, ενθρονίζονται μέσα από την πολιτική του κρίση. Κατά συνέπεια η προδοσία ως προσαρμοστικότητα και δουλοπρέπεια είναι μια ασθένεια του έθνους και του λαού. Όταν τα έθνη βρίσκονται σε ανάταση ψυχής και μαχητική έξαρση δεν μπορούν να ανεχθούν τέτοια σιχαμερά σκουλήκια να παριστάνουν τους ηγέτες του. Αν πρέπει λοιπόν να απαλλαχθούμε από το μίασμα της προδοσίας πρέπει να ανυψώσουμε αυτόν τον λαό στα ιδεώδη της πατρίδας, της φυλής , στα ιδεώδη της ρώμης και της ελευθερίας. Μόνο ο ιδεολογικός και πολιτικός αγώνας θεραπεύει τις νοσούσες κοινωνίες εάν δεν έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής τους και δεν βρίσκονται στο τελικό στάδιο του αφανισμού.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
