- η άρση της εμπολέμου καταστάσεως και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων ,
- η άρνηση υπεράσπισης της κυριαρχίας της κυπριακής δημοκρατίας και η αποδοχή του σχεδίου Ανάν προς δημοψήφισμα ,
- η διαίρεση της έννοιας του ενός λαού και του ενός εκλογικού σώματος και η αποδοχή διπλού δημοψηφίσματος του 2004 που παρέπεμψε σε δύο λαούς ,
- η αποδοχή του εγκλήματος του εποικισμού δια της συμμετοχής των εποίκων στο δημοψήφισμα .
Υποχωρήσεις τις οποίες βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας ως ογκόλιθους που ανακόπτουν την μελλοντική μας πορεία.
Έρχεται λοιπόν σήμερα ο κ. Λιλλήκας , με την ιδιότητα του υποψηφίου για τις προεδρικές εκλογές να απορρίψει την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως ΜΗ ΕΦΑΡΜΌΣΙΜΗ και να ζητά νέες συνομιλίες πάνω σε μηδενική βάση.
Για τις προδοσίες και τις εμπράγματες υποχωρήσεις που συντελέσθηκαν δεν κάνει λόγο ο κ. Λιλλήκας. Τι θα γίνει κ. Λιλλήκα με τα ανοικτά οδοφράγματα και την επάνοδο της εμπολέμου καταστάσεως; Καμιά απάντηση. Αφήνει έτσι να εννοηθεί πως ο νέος κύκλος συνομιλιών πάνω σε μηδενική βάση όπως τις βλέπει στα όνειρα της αιθεροβάμωνος πρότασης του ο κ. Λιλλ΄'υκας , θα διεξάγονται μη αναιρουμένων των εμπράγματων υποχωρήσεων , δηλαδή με ανοικτά οδοφράγματα συμπόσια , χαριεντισμούς και εμπορικές σχέσεις με τους κατακτητές .
Εφόσον ο κ. Λιλλήκας δεν ζητά να κλείσουν τα οδοφράγματα και να επανέλθει η αρχή της εμπολέμου καταστάσεως , τότε δεν νοείται να αναφέρεται σε διαπραγμάτευση επί μηδενικής βάσης αλλά πάνω στη βάση των προδοτικών εμπράγματων υποχωρήσεων .
Επίσης ο όρος “μηδενική βάση” είναι αποκύημα πολιτικής μωρίας. Αν αφαιρέσουμε όλες τις υποχωρήσεις που έγιναν δεν απομένει το μηδέν , η μηδενική βάση , αλλά απομένει η υπόσταση της κυπριακής δημοκρατίας που είναι η μόνη νομική βάση του αγώνα μας. Πάνω στη βάση αυτής της υπόστασης επιβάλλεται να διεξάγουμε τον αγώνα μας , διεκδικώντας το δικαίωμα αυτής , της κυπριακής δημοκρατίας δηλαδή , να ασκήσει ξανά τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο κατεχόμενο τμήμα της και να απαιτήσει από την διεθνή κοινότητα και ιδιαιτέρως από την ευρωπαϊκή ένωση να συμβάλουν προς αποκατάσταση αυτού του δικαιώματος.
Είναι επικίνδυνο να απορρίπτουμε την ΔΔΟ προτάσσοντας ως επιχείρημα το ανεφάρμοστο αυτής αντί το παράνομο και παράλογο αυτής.
Οφείλουμε να πούμε προς όλες τις κατευθύνσεις πως :
- Απορρίπτουμε την διζωνική μη αποδεχόμενοι τις ζώνες που επέβαλε η εισβολή .
- Απορρίπτουμε την δικοινοτική , μη αποδεχόμενοι τις κοινότητες που επέβαλε το κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης .
- Απορρίπτουμε την ομοσπονδία μη αποδεχόμενοι την κατάλυση της δημοκρατίας και του ενός και αδιαίρετου εκλογικού σώματος που έχει δικαίωμα να θεσπίζει το σύνταγμα και τους νόμους του χωρίς ξένη εποπτεία και επιβολή.
Ας δούμε τώρα την θέση περί εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων περί των οποίων πολύς λόγος γίνεται και από τους υποστηρικτές της “ΔΔΟ με περιεχόμενο” .
Αν μπούμε στη λογική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα αντιτάξει και η κατοχική πλευρά τα δικά της ανθρώπινα δικαιώματα , όπως κάνει ήδη , παρουσιάζοντας τους χρήστες των περιουσιών των προσφύγων ως δικαιούχους και τους γεννηθέντες εξ εποίκων στην κατεχόμενη Κύπρο ως νομίμους κατοίκους του νησιού . Οπότε με την λογική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πέφτουμε στη παγίδα της αποδοχής των εποίκων και της αναγνώρισης δικαιωμάτων ιδιοκτησίας με τους κατακτητές. Οπότε τα δεδομένα αλλάζουν ριζικά σε σημείο που και αυτή ακόμα η επιστροφή των προσφύγων υπό τουρκική διοίκηση και η εφαρμογή όλων των δικαιωμάτων να μην αναιρεί την διζωνικότητα όπως ισχυρίζεται ο κ. Λιλλήκας και οι λοιποί υποστηρικτές της στρατηγικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όταν θα είναι 500.000 οι κατοικούντες τούρκοι στα κατεχόμενα , ακόμα και η επιστροφή και των 200.000 Ελλήνων προσφύγων δεν θα ανατρέπει την δημογραφική υπεροχή των τούρκων. Και όπως έλεγε και ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής , ποιος Έλληνας θα αποφασίσει να ζήσει μέσα στους τουρκομαχαλάδες όταν θα ασκείται αφόρητη πίεση σε κάθε μη τουρκο-μουσουλμανικό στοιχείο; Συνεπώς το πρόβλημα δεν λύνεται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά τα επικαλείται η διπλωματία για λόγους εντυπώσεων και αποτελούν δευτερεύον επιθετικό όπλο κατά της κατοχής.
Όσο νεφελώδης είναι η πρόταση λύσης του κ. Λιλλήκα άλλο τόσο νεφελώδης και επικίνδυνη είναι και η προτεινόμενη τακτική. Το ερώτημα πως θα πορευθεί προς την λύση της εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο κ. Λιλλήκας λέει το αμίμητο. Να αλλάξουμε την πολιτική της Τουρκίας. Και πως θα πετύχουμε αυτό κύριε Λιλλήκα ; Εκμεταλλευόμενοι λέει την προσπάθεια της Τουρκίας να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και φράζοντας της το δρόμο με στόχο την αλλαγή της τουρκικής πολιτικής. Πρώτα από όλα οι ίδιοι οι τούρκοι έχουν δηλώσει πολλές φορές πως δεν θα “θυσιάσουν την Κύπρο για χάρη της Ε.Ε.” και δεύτερο ποίος του είπε του κ.Λιλλήκα ότι η Τουρκία δεν επιδιώκει μιαν ειδική σχέση με την Ε.Ε αναγνωρίζοντας και η ίδια τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίζει και στο μέλλον για πλήρη ένταξη της στην Ε.Ε.; Οπότε σε μια τέτοια περίπτωση , που είναι και η πλέον πραγματιστική , τα όπλα του κ. Λιλλ΄'υκκα μόνο κρότο θα βγάζουν καθότι θα είναι άσφαιρα.
Η άλλη πρόταση που συμπληρώνει την προαναφερθήσα , είναι η δημιουργία του άξονα Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδος με την ευκαιρία μάλιστα της από κοινού εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου που βρέθηκε στα γειτνιάζοντα οικόπεδα των ΑΟΖ της Κύπρου και του Ισραήλ.
Πρώτη παρατήρηση: όταν αναιρούσαν την εμπόλεμη κατάσταση και άνοιγαν τα οδοφράγματα άφηναν παράλληλα το ενιαίο αμυντικό δόγμα να κλείνει το κύκλο του. Οι περιχαρείς εναγκαλισμοί με τους κατακτητές καθιστούσαν περιττό το ενιαίο αμυντικό δόγμα. Τώρα θυμήθηκαν όχι την αναβάθμιση του δόγματος που θα ήταν ορθή επιλογή , αλλά την δημιουργία άξονα με το Ισραήλ που σημαίνει την υπαγωγή της ασφάλειας της κυπριακής δημοκρατίας και του κυπριακού ελληνισμού στην αμυντική ομπρέλα του Ισραήλ που θα μετατρέψει την Κύπρο σε αμυντική ενδοχώρα του Ισραήλ εκθέτοντας την ταυτόχρονα στους κινδύνους που προέρχονται από τις δυνάμεις που εχθρεύονται το Ισραήλ. Έχουμε την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί θα φέρουμε τώρα και τους ισραηλινούς και θα εντάξουμε την Κύπρο στην ζώνη της αραβο-ισραηλινής αντιπαράθεσης.
Δεύτερη παρατήρηση: ποίος του είπε του κ Λιλλήκα ότι το Ισραήλ θα διατηρήσει στο διηνεκές εχθρικές σχέσεις με την Τουρκία όταν μάλιστα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής , ασκούν πιέσεις για εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών στα πλαίσια μιας ευρύτερης στρατηγικής τους στην Μέση Ανατολή; Συνεπώς δεν υπάρχει βάση δημιουργίας του άξονα διότι αν στη πορεία αναθερμανθούν οι σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας θα μετεξελιχθεί η όποια σχέση εξάρτησης σε τρομερή πίεση για υποχωρήσεις τόσο στο τομέα της εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου όσο και στο εθνικό θέμα. Ο ΑΞΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΕΙΝΑΙ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
Τρίτη παρατήρηση : η αλληλεξάρτηση της εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου με την προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού αποτελεί υπονόμευση της κυριαρχίας μας στην κυπριακή ΑΟΖ. Άλλο πράγμα είναι η διασφάλιση της εξόρυξης και εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου που μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους και άλλο η επίλυση του εθνικού προβλήματος της κατοχής του 40% της επικράτειας της κυπριακής δημοκρατίας.
Το πιο σταθερό σημείο της πρότασης του κ. Λιλλήκα εστιάζεται στην εξυπηρέτηση των ισραηλινών συμφερόντων. Αν ήθελε εφαρμοστεί η πρόταση Λιλλήκα αυτά τα συμφέροντα θα εξυπηρετούνταν πρωτίστως , που με μαθηματική ακρίβεια δεν θα οδηγήσουν στην “αλλαγή της τουρκικής πολιτικής” αλλά στην παρασκηνιακή σύμπραξη σιωνισμού και τουρκικού επεκτατισμού.
Εν κατακλείδι , η πρόταση Λιλλήκα εκτός του ότι είναι κενή νοήματος είναι και επικίνδυνη ΚΑΙ ύποπτη ως προσπάθεια εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων.
Το πιο επικίνδυνο όμως στη πρόταση Λιλλήκα είναι ότι έγινε αποδεχτή από το εθνικόφρων συνονθύλευμα που χωρίς ιδεολογικά έρματα , ακολουθεί τυφλά τους κάθε λογής πατριδομασκοφόρους μειοδότες.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος - ΕΔΗΚ
