Αν δεχθούμε αυτόν τον παραλογισμό τότε ολισθαίνουμε κατ' ανάγκη στην ομοσπονδία με όποια μορφή και αν την προσδιορίσουμε.
Η δικοινοτικότητα όπως είναι γνωστό , αποτελεί ΠΡΟΪΟΝ ΒΙΑΣ που μας επεβλήθη από τους άγγλους κατακτητές με την συνεργασία των τούρκων και των ντόπιων προδοτών που αποδέχθηκαν το “δίκαιο” της Ζυρίχης και το υπερασπίστηκαν με προσοδοφόρο πάθος , εδραιώνοντας το Ζυριχικό κατεστημένο , ως ένα σύμπλεγμα συνεργασίας της εκκλησιαστικό-ιδιωτικής πλουτοκρατίας και του κομματοκρατικού συμμοριτισμού που μέσα από τις επιμεικτικές ερωτικές τους σχέσεις γεννήθηκαν τα τέρατα της τραπεζοκρατίας και του υπέρογκου κράτους.
Όταν οι σημερινοί εκφραστές του Ζυριχικού ραγιαδισμού προτείνουν την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με ισχυρή κεντρική διοίκηση ή με ισχυρές συνιστώσες πολιτείες , (δες Σταύρος Μαλάς και Νίκος Αναστασιάδης) ή όταν υποστηρίζουν μια πολυπεριφερειακή δικοινοτική ομοσπονδία (δες Γιώργος Λιλλήκας) , έχουν σε όλες τις περιπτώσεις το κοινό χαρακτηριστικό της αποδοχής του ΑΠΕΧΘΟΥΣ “ΔΙΚΑΙΟΥ” ΤΗΣ ΖΥΡΙΧΗΣ.
Όλοι από κοινού συμφωνούν στην “αρχή” της δικοινοτικότητας και αρνούνται να δεχθούν πως αυτή η “αρχή” αναιρούσε τον αγώνα της ΕΟΚΑ και αδρανοποιούσε το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης , θεμέλιο της οποίας είναι η ελεύθερη θέσμιση του συντάγματος της κρατικής υποστάσεως που αναδύθηκε από το αίμα των ηρώων.
Συνεπώς η επανατοποθέτηση του εθνικού προβλήματος που σταματά στην εισβολή και κατοχή και αφήνει αλώβητο το απεχθές “δίκαιο” της Ζυρίχης στην ουσία αποτελεί φαύλο κύκλο αλλά και επαναβεβαίωση της υποταγής μας στο Ζυριχικό αίσχος.
Εμείς οι εθνικιστές – εθνικοκοινωνιστές του Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ , τασσόμαστε ευθύς εξ αρχής ενάντια στο Ζυριχικό άδικο και λέμε ξεκάθαρα πως η βάση του εθνικού μας προβλήματος είναι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της εγκαθίδρυσης μιας πραγματικής δημοκρατίας όπου ένας λαός και ένα εκλογικό σώμα θα παράγει την εξουσία του .
Μάλιστα εμείς προχωρούμε και πιο πέρα και απορρίπτουμε τον κομματοκρατικό κοινοβουλευτισμό προτείνοντας την ανάδειξη και άσκηση της εξουσίας μέσα από τις παραγωγικές ενώσεις και τις τοπικές κοινότητες , πάνω στη βάση της λαϊκής συνέλευσης και της πυραμιδωτής ανακλητής αντιπροσώπευσης.
Αυτή τη πρόταση της πραγματικής δημοκρατίας οφείλουμε να καταθέσουμε στο λαό της κυπριακής δημοκρατίας ( συμπεριλαμβανομένων των εκτουρκισθέντων μουσουλμάνων , των λεγομένων”τουρκοκύπριων” που θα θελήσουν να αποκολληθούν από την τουρκική κατοχή ) αλλά και προς όλα τα διεθνή φόρα και επ' αυτής της πρότασης που στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο της αυτοδιάθεσης να εδραιώσουμε τον πολύμορφο απελευθερωτικό αγώνα , μη αποκλειομένης της ένοπλης σύγκρουσης με τους κατακτητές .
Η “αρχή” της δικοινοτικότητας είναι μια παγίδα θανάτου για τον κυπριακό ελληνισμό αλλά και για τους εκτουρκισθέντες μουσουλμάνους (τουρκοκύπριους) που δι' αυτής καθίστανται υποχείρια του τουρκικού επεκτατισμού και εκθέτουν την ζωή τους σε μια διαρκή αντιπαλότητα , σε μια κατάσταση διαρκούς έριδας.
Το μέλλον του κυπριακού λαού είναι αλληλένδετο με το δίκαιο της αυτοδιάθεσης και με την πραγματική δημοκρατία.
Λουκάς Σταύρου
υποψήφιος προεδρικών εκλογών της κυπριακής “δημοκρατίας”
υποστηριζόμενος από το Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα – ΕΔΗΚ
και τις εθνικιστικές συνιστώσες