Η ΕΟΚΑ αναγέννησε με τον αγώνα της τον κυπριακό ελληνισμό , τον οδήγησε στον ιστορικό δρόμο της ελευθερίας και της εθνικής αποκατάστασης.
Αυτή η ένδοξη πορεία ανακόπηκε από την προδοσία , την εγκατάλειψη του σκοπού της ενώσεως και την υποταγή σε ένα μετα-αποικιακό μόρφωμα , με ένα κατακτητικό σύνταγμα που περιείχε εν σπέρματι τα όσα επακολούθησαν.
Η προδοσία της Ζυρίχης στηρίχθηκε πάνω στη συναίνεση της πλειοψηφίας των ενωτικών που ενήργησαν είτε κάτω από ιδιοτελή συμφέροντα είτε κάτω από λανθασμένες εκτιμήσεις και προτροπές.
(Δεν αναφέρομαι στους κομμουνιστές και τους λοιπούς αρνησιπάτριδες. Διότι όλοι αυτοί παρέμειναν εκτός ιστορικής δράσης περιμένοντας να αποκομίσουν οφέλη από τις υπηρεσίες τους στην εξουσία).
Το καθεστώς της Ζυρίχης ήταν μια παράταση της αποικιοκρατίας με άλλο προσωπείο.
Αυτό άργησε να το καταλάβει ένα μέρος της ενωτικής παράταξης για να αντιδράσει χωρίς αποτέλεσμα κατά την περίοδο προ της εισβολής.
Όμως μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή ακόμα και αυτό το τμήμα της ενωτικής παράταξης που πολέμησε το μετα-αποικιακό μόρφωμα αφέθηκε να οδηγηθεί από διάφορους αργυρώνητους ηγετίσκους , στους ψυκτικούς θαλάμους του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Έτσι έσβησε η μαζικότητα του ενωτικού κινήματος. Παρέμειναν όμως διάσπαρτες εστίες αντίστασης που κράτησαν άσβεστα τα ζώπυρα του εθνικού ενωτικού αγώνα.
Για αυτή τη σκληρή περίοδο από το 1974 και εντεύθεν , η ιστορία θα αναφερθεί κάποτε στους λίγους γενναίους Έλληνες που παρά τους διωγμούς , παρέμειναν πιστοί στο σκοπό των ηρώων της ΕΟΚΑ , ασυμβίβαστοι με το Ζυριχικό κατεστημένο .
Από αυτή τη μαγιά γεννήθηκε ο δικός μας εθνικοκοινωνικός αγώνας.
Ένας αγώνας που φέρνει στη μνήμη εκείνες τις γόνιμες εποχές πριν από 1950 όπου οι πυρφόροι Έλληνες ετοίμαζαν τον ένοπλο απελευθερωτικό και ενωτικό αγώνα.
Με μια διαφορά όμως. Σήμερα ο εθνικιστικός αγώνας ανελήχθηκε , απέκτησε συνείδηση ιδεολογική , κοινωνική και πολιτική και διεκδικεί την αυτονομία και την αυτοδυναμία του σε όλα τα επίπεδα της δράσης .
Η φλόγα που άναψε στις ψυχές των λίγων αγωνιστών της εθνικοκοινωνικής ιδέας θα γίνει κάποτε πυρκαγιά και δύναμη αφύπνισης του λαού μας , για να αποτινάξει τον ραγιαδισμό και να διεκδικήσει την απελευθέρωση της πατρίδος και το δίκαιο της λαϊκής εργασίας.
Κάποτε το ενωτικό κίνημα ήταν υποταγμένο σε διάφορες εθναρχούσες συμμορίες , που στο τέλος πρόδωσαν τον αγώνα του.
Σήμερα το ενωτικό κίνημα με πρωτεργάτη το Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα – ΕΔΗΚ , δεν υποκλίνεται σε κανένα. Προχωρά αυτόφωτο και αυτεξούσιο , δεχόμενο τα πυρά του συστήματος και των προδοτών , αποφασισμένο να φέρει εις πέρας την ιερή αποστολή του , την πραγμάτωση της αυτοδιάθεσης και την απαλλαγή της κοινωνίας από την ταξική πλουτοκρατική εκμετάλλευση.
Συνεχίζουμε τον αγώνα της ΕΟΚΑ μέσα από την πολιτική διεκδίκηση των δικαίων του εργαζόμενου λαού .
Ο αγώνας για απελευθέρωση της Κύπρου από τους αγγλοτούρκους κατακτητές δεν μπορεί να τεθεί ανεξάρτητα από τις κοινωνικοπολιτικές διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού.
Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά του παλαιού ετερόνομου ενωτικού κινήματος με το τωρινό , ιδεολογικώς αυτόφωτο και πολιτικώς αυτόνομο , εθνικοκοινωνικό κίνημα.
Από το ενωτικό κίνημα στην εθνοκοκοινωνική επανάσταση.
Λουκάς Σταύρου
υποψήφιος προεδρικών εκλογών της κυπριακής “δημοκρατίας”
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ