Ο λόγος λοιπόν για την καταγωγή αυτής της εφαρμοζόμενης πολιτικής του ενδοτισμού , μιας πολιτικής που τείνει να αναιρέσει την αλήθεια της ιστορίας μας , που αδιαφορεί για την εθνική μας ταυτότητα , που παραμερίζει την λαϊκή θέληση , που επιμένει να δημιουργήσει σε αυτό το τόπο τον πολύπαθο , τον ελληνικό , μια άλλη πραγματικότητα εξ υπ’ αρχής παράλογη , αντι-ιστορική , με ένα τρόπο εξίσου παράλογο , αντιδημοκρατικό και δογματικό .
Θεωρώ πως τρεις είναι οι πηγές ή τα ρεύματα που τροφοδοτούν την πολιτική του ενδοτισμού .
Το πρώτο ρεύμα έρχεται μέσα από τη παράδοση μας . Πρόκειται για μια αντίληψη , για ένα τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων που εκφράστηκε και επιβλήθηκε στο κυπριακό ελληνισμό , από την εθναρχεύουσα εκκλησία δηλαδή όχι από την εκκλησία ως θρησκευτική οντότητα αλλά ως πολιτευόμενη δύναμη κατά τους μακρούς χρόνους της σκλαβιάς .Η πολιτευόμενη εκκλησία , το ιερατείο , δίδαξε τη συμπεριφορά του ραγιαδισμού, μια συμπεριφορά προσαρμογής , αποδοχής της ιστορικής πραγματικότητας ως εκφάνσεως μιας απρόσιτης πρόνοιας του θεού. Η ανάγκη της επανάστασης της αδιάκοπης και καθημερινής υπόσκαψης και καταστροφής του κατακτητή, υποσκαπτόταν συστηματικά και στη θέση της ανορθωνόταν η πονηριά , η οίηση των καλογέρων που χρίστηκαν ηγέτες από τον ίδιο τον τούρκο και ακολούθως τον άγγλο κατακτητή . Μέσα από αυτό το ρεύμα αναδύθηκε η αποδοχή της Ζυρίχης , ως αποδοχή των σχεδίων των άγγλων για μια μετεξέλιξη της αγγλικής αποικιοκρατίας σε μια τριπλή εξουσία , άγγλων τούρκων και ελλήνων ραγιάδων . Η αποδοχή της Ζυρίχης είναι το αποκορύφωμα της προδοσίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ , η εκ των ένδον υπόσκαψη και εκτροπή του .
Το δεύτερο ρεύμα του ενδοτισμού παράγεται από την μεγαλοαστική τάξη που στεκόταν και αυτή κοντά στους κατακτητές , κυρίως τους άγγλους από τους οποίους άντλησε οικονομικές δυνάμεις . Η τάξη αυτή υπήρξε εχθρός της λαϊκής επανάστασης και δεν έπαυσε ποτέ να ασκεί πιέσεις για διακοπή του αγώνα και συμβιβασμό με τους κατακτητές . Από τα βορβορώδη υπόγεια της μεγαλοαστικής τάξης ξεπήγασε ο πολιτικός κόσμος της δεξιάς που εξέφρασε μετά τη Ζυρίχη τα συμφέροντα αυτής της τάξης και εξακολουθεί να τα υπηρετεί πιστά .
Το τρίτο ρεύμα ξεπήγασε μέσα από την μαρξιστική κομμουνιστική δράση που κατά παράδοξο τρόπο ανέπτυξε μια υπερβάλλουσα ανθελληνικότητα ως να αποτελούσε η εθνική ταυτότητα μας , εμπόδιο στα οράματα των κομμουνιστών . Οι εγκάθετοι και ξενοκίνητοι πράκτορες της πρώην σοβιετικής ένωσης , κατόρθωσαν να συμπαρασύρουν ένα σημαντικό μέρος του κυπριακού ελληνισμού στις γραμμές τους χρησιμοποιώντας τα εν πολλοίς δίκαια αιτήματα της εργατικής τάξης . Το παράδοξο είναι πως ενώ σε άλλες χώρες τα μαρξιστικά κόμματα πρωτοστάτησαν σε αντιαποικιακούς και αντικατοχικούς αγώνες , το κυπριακό κομμουνιστικό κόμμα συνεργάστηκε , δια της κραυγαλέας αποχής του , με τους αποικιοκράτες και δυνάστες του ελληνισμού μας . Το κομμουνιστικό κίνημα στη Κύπρο γνώρισε δια των εκπροσώπων του ένα πρωτοφανή εξευτελισμό . Ένα κίνημα που η «επαναστατικότητα» του στράφηκε και εξακολουθεί να στρέφεται κατά του κυπριακού ελληνισμού και της εθνικής του ταυτότητας . ¨Ένα κίνημα που εξελίχθηκε στον πλέον γλοιώδη και σιχαμερό αστισμό .Ένα κίνημα που κατέληξε σε εργοδότη των οπαδών του, δηλαδή σε εκμεταλλευτή της εργατικής τους δύναμης . Ένα κίνημα που μετεξελίχθηκε σε ένα σύγχρονο τσιφλίκι με υποτακτικούς τους ίδιους τους οπαδούς του . Το φαινόμενο αυτό αξίζει να μελετηθεί γιατί αποτελεί παγκόσμια πατέντα .
Αυτά θεωρώ πως είναι τα τρία ρεύματα του ενδοτισμού. Η Εθναρχεύουσα ή πολιτευομένη εκκλησία , η μεγαλοαστική τάξη και τα πολιτικά σχήματα της δεξιάς και η μαρξιστική αριστερά .
Το ερώτημα που τίθεται είναι πως αντιμετωπίζονται αυτά τα τρία θανάσιμα ρεύματα.
Η απάντηση αφορά στο τι κάνουμε και τι ζητούμε εμείς οι εθνικιστές του Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος .
Για την αντιμετώπιση του πρώτου ρεύματος ( πολιτευομένη εκκλησία ) , απαιτούμε την οριστική απομάκρυνση της εκκλησίας από κάθε ανάμειξη στις πολιτικές δομές της κοινωνίας . Απαιτούμε τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας που σημαίνει την μη ανάμειξη αυτής σε ότι αφορά τις κοσμικές κατευθύνσεις του κράτους σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής . Επίσης η εκκλησία ως μια οικονομική δύναμη συντάχθηκε με το κατεστημένο του πλούτου . Έγινε η ίδια η χρηματοπιστώτρια των ραγιάδων , ο στυγνός και στυγερός εκμεταλλευτής των ενώ ταυτόχρονα τα στελέχη της αναβαθμίστηκαν σε δημόσιου υπαλλήλους που ζουν από τους φόρους του λαού. Τούτο σημαίνει πως η οικονομική πτέρυγα της εκκλησίας πρέπει να αντιμετωπισθεί ως μια αντιλαϊκή δύναμη . Δεν είναι τυχαίο που στις πολιτικές της κατευθύνσεις συντάσσεται με την δεξιά , δηλαδή με τα πολιτικά σχήματα των αυτόκλητων αφεντικών της κοινωνίας .
Το δεύτερο ρεύμα αντιμετωπίζεται με μέτρα κατά της συσσώρευσης του κεφαλαίου στα χέρια της μεγαλοαστικής τάξης και ιδίως της παρασιτικής και ληστρικής φατρίας των τραπεζιτών. Αποκάλυψη στο λαό , μέσω συνεχούς ιδεολογικού πολέμου του πραγματικού ενδοτικού ρόλου των δεξιών πολιτικών μορφωμάτων και των διαπλοκών τους .
Το τρίτο ρεύμα αντιμετωπίζεται με την στήριξη των δικαίων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων εν γένει μέσα από το αίτημα ενός εθνικού λαϊκού κράτους που θα στηρίξει στο σύνολο τους τις παραγωγικές δυνάμεις και θα αποτρέψει την εθνοφθόρο πάλη των τάξεων . Ο πραγματικός εχθρός της κοινωνίας είναι το ληστρικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι μορφές εξουσίας που παρήγαγε. Αυτός ο εχθρός δεν αντιμετωπίζεται με ταξική πάλη αλλά με την ενότητα των εθνικών παραγωγικών δυνάμεων . Εθνική πάλη κατά της τυραννίας των χρηματοπιστωτών .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
