Επειδή στις αναλύσεις της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της Κύπρου αναφερόμαστε και στο ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων και ενίοτε περιγράφουμε την εργασιακή ανισότητα που υπάρχει σε σχέση με τους εργάτες του ιδιωτικού τομέα , δεν σημαίνει ότι είμαστε εχθροί των δημόσιων υπαλλήλων.
Δεν θεωρούμε μάλιστα πως ένας μισθός των 1200 ευρώ είναι ικανοποιητικός μισθός με πολυετή μάλιστα υπηρεσία ούτε πως ένας μισθός των 3500 ευρώ είναι υψηλός όταν συνοδεύεται από σπουδές και χρόνια υπηρεσίας και εμπειρίας και θέσεις ευθύνης.
Συνεπώς δεν αντιδικούμε με τους δημόσιους υπαλλήλους και τα δικαιώματα τους αλλά ζητούμε να υπάρξουν και κάποια εξισορροπητικά μέτρα και προς τους ιδιωτικούς υπαλλήλους ώστε να γεφυρώνεται η ανισότητα.
Ζητούμε επίσης από τους δημόσιους υπαλλήλους να κατανοήσουν την συλλογική κατάσταση της οικονομίας διότι από αυτήν εξαρτώνται και οι δικές τους απολαβές και διεκδικήσεις.
Να κατανοήσουν ότι η τραπεζοκρατική οικονομία συνθλίβοντας την ιδιωτική παραγωγική βάση δημιουργεί τις προϋποθέσεις συρρίκνωσης και των δικών τους απολαβών .
Αρκεί να αναφέρω πως αν το κράτος αναγκαστεί να επιβάλει έμμεση φορολογία για να καλύψει τα έξοδα του και ταυτόχρονα μειώσει έστω και με 5% τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων η ζημιά που υπόκεινται είναι πολλαπλάσια της μείωσης διότι μειώνεται ταυτόχρονα η αγοραστική δύναμη του μισθού τους , και στο τέλος πλήττεται στο σύνολο της η αγορά.
Η συρρίκνωση της παραγωγικής διαδικασίας πλήττει άμεσα και τον υπάλληλο του ιδιωτικού τομέα και τον δημόσιο υπάλληλο.
Στην περίπτωση όμως που ο δημόσιος υπάλληλος στηρίζει τα πολιτικά υποστυλώματα της τραπεζοκρατικής οικονομίας , σε μια σχέση πελατειακής δοσοληψίας , τότε έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική επιλογή που πολλαπλασιάζει το πρόβλημα .
Εμείς τους λέμε πως η επιλογή τους είναι πέρα για πέρα λανθασμένη διότι μόνο πρόσκαιρα ωφελήματα δυνατόν να έχει αλλά σε βάθος χρόνου θα πλήξει δραματικά και τα δικά τους συμφέροντα εφόσον πλήττεται η παραγωγική βάση της οικονομίας.
Καλούμε τον δημόσιο υπάλληλο προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα του να αγωνιστεί μαζί μας για την ανατροπή της τραπεζοκρατίας και του ταξικού κράτους ,διότι τούτο είναι και προς το δικό του συμφέρον και προς το συμφέρον της κοινωνίας ολόκληρης και της πατρίδας.
Πρέπει όμως να διαχωρίσουμε τον δημόσιο υπάλληλο που απασχολείται στην διοικητική υπηρεσία του κράτους και των θεσμών του , από εκείνο που διορίστηκε μέσα από τους κομματικούς μηχανισμούς στους ληστρικούς ημικρατικούς οργανισμούς που λειτουργούν ως ληστρικά μονοπώλια και αποτελούν τσιφλίκια της κομματοκρατίας.
Στην περίπτωση που η συνείδηση δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από την κομματική νοοτροπία τότε τα πράγματα πρέπει να οδηγηθούν σε σύγκρουση. Έχει καθήκον τότε η ιδιωτική παραγωγική βάση να αρνηθεί να παίζει τον ρόλο του είλωτα για κάποιους που νομίζουν ότι έχουν εξασφαλίσει κάποια προνόμια και έτσι μπορούν να υπηρετούν ανενόχλητοι το σύστημα της τραπεζοκρατικής τυραννίας.
Όλοι πρέπει να ξέρουν πως το ψωμί όλων εξαρτάται από την παραγωγική βάση της κοινωνίας.
Αυτή την παραγωγική βάση αν την αφήσουμε να καταστραφεί από πολιτικές ταξικές και άλλες επιλογές τότε πρέπει να έχουμε συναίσθηση των αποτελεσμάτων που μπορεί να δημιουργήσει η κοινωνική θύελλα που προκαλείται από την κατάρρευση.
Στηρίζουμε τους δημόσιους υπάλληλους εφόσον στηρίξουν και αυτοί την λαϊκή παραγωγική βάση και την εθνικοκοινωνική μας πρόταση που αφορά στην ολιστική διευθέτηση του κοινωνικο-οικονομικού ζητήματος .
Ο κυριότερος εχθρός όλων των εργαζομένων είναι η συνεργασία των πολιτικών με τους τραπεζίτες εκ της οποίας παράγεται η τραπεζοκρατία που κατ’ ανάγκη συρρικνώνει την εθνική οικονομία και αναδεικνύει την ταξική ανισότητα και την εκμετάλλευση .
Όσοι στηρίζουν αυτό το σύστημα , όπου και αν ανήκουν είναι εχθροί μας.
Λουκάς Σταύρου
Ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής Λεμεσού