Ο εργοδότης στον ιδιωτικό τομέα που δίνει εργασία στον ξένο και καταδικάζει τον ντόπιο εργάτη στην ανεργία και την μετανάστευση , νομίζει ότι θα βγει κερδισμένος από αυτή την υπόθεση διότι εκμεταλλεύεται προφανώς ανασφάλιστη και φτηνή εργασία.
Μεσοπρόθεσμα φαίνεται να κερδίζει αλλά μακροπρόθεσμα θα χάσει τα πάντα.
Διότι θα χάσει πρώτα από όλα τον φυσικό σύμμαχο του στον αγώνα ενάντια στο αστικό κράτος και την τραπεζοκρατία.
Φυσικός σύμμαχος του είναι ο ντόπιος εργάτης που έχει πατρίδα και έχει συνδέσει την μοίρα του με αυτή την πατρίδα. Ενώ ο ξένος εργάτης έρχεται φεύγει αντικαθίσταται από άλλους ξένους , χωρίς να δημιουργεί κοινωνική συνοχή , άρα και αγωνιστική συνείδηση για μια πατρίδα ισχυρή και ένα κράτος δικαίου από το οποίο θα επωφεληθεί ολόκληρος ο λαός.
Ο ξένος εργάτης θα κοιτάζει πάντα τα ιδιωτικά του συμφέροντα και ποτέ δεν θα γνοιαστεί για την πατρίδα και την κοινωνία.
Από την άλλη ο δημόσιος υπάλληλος δεν ενδιαφέρεται τι συμβαίνει στον χώρο της ιδιωτικής παραγωγικής διαδικασίας. Διότι αυτός έχει εξασφαλισμένη εργασία , μισθό και προνόμια και δεν τον ενδιαφέρει αν οι ντόπιοι εργάτες μεταναστεύουν και αντικαθίστανται από ξένους . Ο δημόσιος υπάλληλος το μόνο που ζητά είναι να γεμίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία οπότε θα ασκεί πίεση να ενσωματωθούν οι ξένοι και θα είναι έτοιμος πάντοτε να στηρίξει πολιτικές ένταξης ξένων.
Το αποτέλεσμα είναι να αντικαθίστανται οι ντόπιοι εργάτες και κατά συνέπεια ο ντόπιος πληθυσμός με ξένους , που με τον καιρό διεισδύουν και στον επιχειρηματικό χώρο και στο δημόσιο.
Στο τέλος η εθνικά προσδιορισμένη κοινότητα εξαφανίζεται και η πατρίδα γίνεται χώρος πολυφυλετικής και πολυπολιτισμικής συμβίωσης από την οποία επωφελείται μόνο η ολιγαρχία των πολιτικών και των τραπεζιτών που έχοντας στα χέρια τους το χρήμα και τα μέσα ενημέρωσης διασφαλίζουν στο διηνεκές την εξουσία τους.
Η μόνη αντίσταση σε αυτή την κατάσταση μπορεί να προέλθει από τους ντόπιους εργάτες και μερικούς αγρότες και επιχειρηματίες που δεν έσβησαν από την ψυχή τους την φλόγα του πατριωτισμού και του εθνικισμού.
Όμως η κύρια βάση του αγώνα είναι οι εργάτες και ο αγώνας τους πρέπει να είναι ταξικός και εθνικιστικός ενάντια στο αστικό κράτος και την δυσαρμονία που δημιουργεί , ενάντια στο τραπεζικό σύστημα , ενάντια στην αδιαφορία των δημοσίων υπαλλήλων και των ξενολάγνων εργοδοτών.
Ο εθνικοκοινωνικός ταξικός αγώνας θα έχει θετικό αποτέλεσμα αν αρχίσει πρώτα από την συσπείρωση των ντόπιων εργατών και τον οργανωμένο αγώνα ενάντια στις δυνάμεις της εθνομηδενιστικής αριστεράς που κτυπούν την εθνική συνείδηση του εργάτη και τον ομαδοποιούν με τις ορδές των ξένων εργατών.
Αγώνας ταξικός και εθνικιστικός που ολοένα θα αφυπνίζει και άλλες δυνάμεις που βρίσκονται αδρανούσες στον δημοσιοϋπαλληλικό και επιχειρηματικό τομέα.
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε πως απέναντι μας θα βρίσκονται πάντοτε οι δυνάμεις της ολιγαρχίας και το πολιτικό προσωπικό τους που ενοικεί σε όλο το φάσμα του συστημικού πολιτικού κατεστημένου.
Επαναλαμβάνω πως ο πρώτος στόχος είναι να φέρουμε στις τάξεις του εθνικοκοινωισμού τον ντόπιο εργάτη και ο πρώτιστος εχθρός σε αυτή την προσπάθεια είναι η εθνομηδενιστική αριστερά.
Αν αποτύχουμε να στρατεύσουμε τον ντόπιο εργάτη στον εθνικοκοινωνικό αγώνα μας σημαίνει χάνουμε την ουσία , χάνουμε το πραγματικό υποκείμενο του αγώνα.
Συνεπώς το πεδίο δράσης είναι ο χώρος της αριστεράς.
Κτυπούμε τα οχυρά της αριστεράς διεκδικώντας την ηγεσία της ντόπιας εργατικής δύναμης.
Για να πέσει το αστικό κράτος και η τραπεζοκρατία , για να σταματήσει η αντικατάσταση του εθνικού πληθυσμού από ξένους πρέπει πρώτα να κτυπηθεί η αριστερά και οι σύμμαχοί της.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος ΕΔΗΚ
Ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής Λεμεσού 