Ο καπιταλισμός
δεν είναι ένα θηρίο που θέλει να καταπιεί
τον κόσμο και περίπου κατοικεί στην
Αμερική σύμφωνα με το παραμύθι της
αριστεράς και της προόδου.
Ο καπιταλισμός
υπάρχει εκεί που το κράτος συνεργάζεται
με την ολιγαρχία του πλούτου και την
στηρίζει με κάθε μέσον .
Σε άλλες εποχές
την ολιγαρχία αυτή αποτελούσαν οι
φεουδάρχες . Στη σημερινή εποχή την
αποτελούν κυρίως οι τραπεζίτες .
Οπότε καπιταλισμός
υπάρχει και όταν έχουμε σοσιαλιστικές
κυβερνήσεις όπως για παράδειγμα επί
Παπανδρέου ή επί ολετήρα Χριστόφια .
Έτσι μια αριστερή
ιδεολογία και διακυβέρνηση δεν ενοχλούσε
τον καπιταλισμό αλλά τον υπέθαλπε και
τον στήριζε στην χειρότερη μορφή του
που είναι ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός.
Είτε με δεξιές
φιλελεύθερες είτε με αριστερές
σοσιαλιστικές κυβερνήσεις , όταν το
κράτος στηρίζει το τραπεζικό σύστημα
στηρίζει τον καπιταλισμό και τον προάγει.
Ο πραγματικός
εχθρός του καπιταλισμού είναι το λαϊκό
κράτος . Το κράτος που αναιρεί την στήριξη
του στην ολιγαρχία και στις τράπεζες
και στηρίζει μέσα από ένα δικό του κύκλο
διακίνησης του κεφαλαίου , την μεγάλη
κοινωνική παραγωγή και συγκεκριμένα
την ιδιωτική οικονομία , διασφαλίζοντας
τους όρους της διαδικασίας ώστε να μην
υπάρχει συσσώρευση του πλούτου και κατά
συνέπεια της εξουσίας σε λίγα χέρια .
Το λαϊκό κράτος
για να τεθεί προϋποθέτει την λαϊκή
εξουσία δηλαδή την ανάδυση της νομοθετικής
και ελεγκτικής αρχής από τον ίδιο το
λαό , από τις παραγωγικές του ενώσεις
και τις τοπικές του κοινότητες μέσα από
ένα σύστημα που εδράζεται στη λαϊκή
συνέλευση.
Όλα τούτα με την
σειρά τους προϋποθέτουν υψηλή παιδεία
και αναβαθμισμένη κοινωνική συνείδηση.
Το λαϊκό κράτος
είναι υψηλή μορφή πολιτισμού και δεν
νοείται χωρίς παιδεία και κατανόηση
των προϋποθέσεων και των απαιτουμένων
δομών κάθε οικονομικής και πολιτισμικής
ανάπτυξης.
Λαοί γαλουχημένοι
με παιδεία ανδραπόδων δεν είναι σε θέση
να παράξουν το λαϊκό κράτος , αλλά είναι
καταδικασμένοι να ζουν κάτω από το
μαστίγιο των αφεντικών τους , των
κομματαρχών , των τραπεζιτών , των παπάδων
και άλλων τοιούτων αγυρτών και κλεφτών.
Οπότε με την
υποβαθμισμένη παιδεία συνάδει το
“δίκαιο” της δουλείας με όποια μορφή
και αν τεθεί και στη προκειμένη περίπτωση
εννοούμε την μορφή της καπιταλιστικής
δουλείας η οποία είναι χειρότερη από
την δουλεία που υπήρχε στους αρχαίους
χρόνους ένεκα του ότι ο τωρινός δούλος
δεν αναγνωρίζει την κατάσταση του και
κατά συνέπεια δεν επαναστατεί.
Η απελευθερωτική
παιδεία δεν μπορεί να προέλθει εκ των
έσω δηλαδή μέσα από το σύστημα της
σοσιαλκαπιταλιστικής δουλείας αλλά
μόνο μέσα από ένα κίνημα που θα εκφράζει
μιαν ανώτερη συνείδηση και θα περνά
στο λαό τη γνώση και την επίγνωση της
κατάστασης του .
Αυτός είναι ο
ρόλος και το νόημα της επαναστατικής
ιδεολογίας του εθνικοκοινωνισμού.
Ο αγώνας των
εθνικοκοινωνιστών είναι δύσκολος από
το γεγονός ότι απευθύνεται σε δεσμώτες
που δεν αναγνωρίζουν τα δεσμά τους αλλά
μάλλον τα θεωρούν στολίδια για τα οποία
μάλιστα καμαρώνουν .
Ο εθνικοκοινωνισμός
είναι η άρνηση της κοινωνίας των σκλάβων
και η σύγκρουση με αυτή .
Διότι αν οι
σκλάβοι δεν ξυπνήσουν ποτέ δεν σημαίνει
πως είμαστε υποχρεωμένοι και εμείς οι
διαφωνούντες να ζούμε στη βορβορώδη
κοινωνία τους.
Συνεπώς ο
εθνικοινωνισμός κτίζει μια νέα πολιτεία
κόντρα στην υπάρχουσα κοινωνία των
σκλάβων και παλεύει για την τελική πτώση
και την καταστροφή της.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος ΕΔΗΚ
