Τα δεινά της Κύπρου αρχίζουν από το σύνταγμα της Ζυρίχης και συγκεκριμένα από την ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΟΤΗΤΑ που μας επέβαλαν οι άγγλοι κατακτητές σε συνεργασία με την εθναρχούσα εκκλησία που αντιπροσώπευε τότε ο Μακάριος και την ολιγαρχία που είχε άρρηκτα συμφέροντα με την αγγλική κοινοπολιτεία .
Το σύνταγμα της Ζυρίχης είναι με λίγα λόγια μόρφωμα κατακτητικό και προδοτικό συνάμα.
Αυτό σημαίνει πως δεν έχει καμία βάση δίκαιου, διότι εκτός του περιεχομένου του που είναι σαφώς αντιδημοκρατικό και αντί-ιστορικό ( δεδομένου ότι αντιτάχθηκε στην ιστορική βούληση του κυπριακού ελληνισμού για απελευθέρωση και ένωση που εξέφραζε ο ένοπλος αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α.).
Ο χρόνος που πέρασε από την στιγμή της επιβολής του εν λόγω συντάγματος δεν του προσδίδει στοιχεία δικαίου όπως δεν προσέδωσαν στοιχεία δικαίου στην οθωμανική βία τα 400 χρόνια σκλαβιάς του ελληνισμού.
Σε συνέχεια της ιστορικής εθνικής βούλησης έχουμε και δικαίωμα και καθήκον ιερό να απαιτήσουμε σήμερα την κατάργηση του κατακτητικού συντάγματος και να το ανακηρύξουμε παράνομο και άδικο μη αποδεχόμενοι την δικοινοτικότητα και τα άλλα βάρη που κουβαλεί .
Αλλά και αν ακόμα δεν έχουμε την πολιτική δύναμη να πετάξουμε στα σκουπίδια το ζυριχικό σύνταγμα, έχουμε δικαίωμα να μην το αποδεχθούμε και να αντισταθούμε σε κάθε συμφωνία που θα συναφθεί μεταξύ των δύο κοινοτήτων, ως συμφωνία που εδράζεται σε θεσμούς δουλείας.
Εκ των θεσμών της δουλείας δεν είναι δυνατό να προκύψει δίκαιο και κάθε ελεύθερος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αντιταχθεί και στους θεσμούς αυτούς καθώς και στα γεννήματα τους.
Τι αντιτάσσουμε σε αυτό το έκτρωμα της δικοινοτικότητας ;
Αντιτάσσουμε την αρχή του πολίτη και της ισοπολιτείας σε μια πραγματική δημοκρατία και ένα ελεύθερο κράτος που ασκεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του.
Και λέγω ασκεί το δικαίωμα σε χρόνο ενεστώτα διότι αυτή τούτη η θέσμιση του νέου ελεύθερου και δημοκρατικού συντάγματος από τον ίδιο τον λαό , είναι πράξη αυτοδιάθεσης.
Άλλες μορφές και εκδηλώσεις της αρχής της αυτοδιάθεσης είναι η δυνατότητα σύναψης συμμαχιών ή ένωσης με άλλο κράτος ή συνασπισμό κρατών κλπ.
Χωρίς όμως την πρωταρχική πράξη της αυτοδιάθεσης που είναι η ελεύθερη θέσμιση του συντάγματος με δικαίωμα αναθεωρήσεων του στο διηνεκές, δεν μπορεί να νοηθεί αυτοδιάθεση.
Πολύ δε περισσότερον όταν λάβουμε υπόψιν ότι το κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης συνοδεύεται από τις συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας που καθιστούν την κυπριακή δημοκρατία υποχείριο άλλων κρατών.
Κανονικά αν η Ευρωπαϊκή Ένωση αν σεβόταν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και το διεθνές δίκαιο δεν θα έπρεπε να δεχθεί στους κόλπους της ένα κράτος υπό κηδεμονία και προστασία τρίτων , διότι τούτο αίρει την αρχή της ισοτιμίας επί της οποίας εδράζεται δήθεν η Ε.Ε..
Αν τεθούν τα πράγματα σωστά στα διεθνή φόρα, κανένα κράτος δεν μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμα του κυπριακού λαού να ασκήσει την αυτοδιάθεση του , να θεσμίσει το πρώτο ελεύθερο σύνταγμα του και να αποτάξει τις συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας.
Αντί αυτής όμως της γραμμής οι προσκυνημένοι πολιτικοί του συστήματος της μετά-αποικιοκρατίας όλων των αποχρώσεων και τάσεων , ζητούν από τους ξένους να συμβάλουν σε λύση που να εδράζεται και εκπορεύεται από το κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης λαμβάνουσα μάλιστα υπόψιν τα δεδομένα της εισβολής και κατοχής ακόμα και του εποικισμού τον οποίο πολιτο-ποίησαν με την αποδοχή συμμετοχής του στο δημοψήφισμα του 2004.
Στην ουσία ζητούν μια μετεξέλιξη του πρώτου κατακτητικού συντάγματος σε ένα δεύτερο που θα μετατρέπει την αρχική ποσοστοτική συμμετοχή των κοινοτήτων στο κράτος και την διοίκηση σε ομοσπονδιακή συμμετοχή στη βάση της κυριαρχίας εκάστης κοινότητος στην ζώνη της.
Η γραμμή της υποχώρησης ξεκινά από την αποδοχή της δικοινοτικότητας που μας επέβαλαν οι άγγγλοι κατακτητές και συνεχίζεται έκτοτε μέχρι σήμερα από όλες τις κυβερνήσεις της κυπριακής δημοκρατίας.
Αντίθετα από αυτή τη γραμμή της υποταγής, η στρατηγική της απελευθέρωσης θα τεθεί ξεκινώντας από την άρνηση της δικοινοτικότητας και την εναντίωση στο κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης.
Σε αυτή τη βάση θα αποδομηθεί και η διζωνικότητα και η ομοσπονδία ως εποικοδομήματα της δικοινοτικότητας κτισμένα από την βία των τούρκων εισβολέων και κατακτητών με την συνδρομή της τουρκοκυπριακής κοινότητας αφενός και αφετέρου από την προδοτική υποχώρηση της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Δηλαδή από το 1960 μέχρι σήμερα κατισχύουν σε αυτό το τόπο η βία και η προδοσία.
Ας μην περιμένουμε λοιπόν πως η βία και η προδοσία θα θέσουν από μόνες τους την αρχή του πολίτη και της ισοπολιτείας σε ένα κράτος πραγματικής δημοκρατίας.
Η αρχή του πολίτη και της πραγματικής δημοκρατίας θα τεθεί από τους ίδιους τους πολίτες που θα αρνηθούν την υποταγή τους στις δύο κοινότητες και θα συνεργασθούν για την πραγματική δημοκρατία ενάντια στα δύο κοινοτικά κατεστημένα , ενάντια στην τουρκική κατοχή και την κατοχική παρουσία των άγγλων στην Κύπρο.
Έξω από τα συρματοπλέγματα και τα στενά συμφέροντα των δύο κοινοτήτων οι νόμιμοι πολίτες της νέας ελεύθερης κυπριακής δημοκρατίας μπορούν να ζήσουν ειρηνικά και να αποφασίσουν δημοκρατικά για το μέλλον του κράτους που θα δομήσουν μέσα από το λαϊκό αυτεξούσιο και την αρχή της αυτοδιάθεσης.
ΟΧΙ στις κοινότητες, ΝΑΙ στο αξίωμα του πολίτη της πραγματικής δημοκρατίας που ονειρεύεται κάθε ελεύθερος άνθρωπος στη Κύπρο.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος ΕΔΗΚ