Από την άλλη γνωρίζουν πως οι τεράστιοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί των ευρωπαϊκών κρατών μαμούθ , χρειάζονται τεράστια ποσά για να συντηρηθούν. Ποσά που θα τα εξασφαλίσουν με το αζημίωτο οι ενισχυμένες τοπικές τράπεζες υποθηκεύοντας την παραγωγική βάση της κοινωνίας και από την πλευρά του γιγαντιαίου κράτους .
Έτσι για άλλη μια φορά η κοινωνία ρίχνεται στις μυλόπετρες της τοκογλυφίας και το πολιτικό σύστημα καλείται να παράξει την νομική υποστήριξη στους τοκογλύφους , υποστηρίζοντας ταυτόχρονα μέσα από τις κατευθυνόμενες συνδικαλιστικές συμμορίες τα “δικαιώματα” των δημοσίων υπαλλήλων που θα διασφαλίζουν την αναγκαία κοινωνική συναίνεση στο ληστρικό σύστημα.
Υπό αυτές τις συνθήκες προβλέπεται περεταίρω συρρίκνωση δικαιωμάτων και εισοδημάτων της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας. Οι μόνοι που θα τρώνε με χρυσά κουτάλια θα είναι οι συμμετέχοντες στην χρηματοπιστωτική καταλήστευση , δηλαδή μια φούχτα ιδιωτών μαζί με τις διάφορες εκκλησίες της Ευρώπης που πέρα από δογματικές διαφορές ενώνονται στο φαγοπότι και στο πλιάτσικο των κοινωνιών που ασκούν ρόλο ποιμένα. Δεν είναι τυχαίο που αναπτύσσεται η ακροδεξιά ως μια δύναμη που στέκεται ανοικτά στο πλευρό της εκκλησίας. Ούτε είναι αναίτιο το δόγμα που θέλει να προσδιορίσει την Ευρωπαική Ένωση ως ένα κλάπ χριστιανικών κρατών. Διότι θέλουν να συντηρήσουν την 'μεταφυσική” υπόσταση της τοκογλυφίας. Είναι πάνω στα χρηματοπιστωτικά και άλλα συμφέροντα των εκκλησιών που αναπτύσσεται το δέντρο της ακροδεξιάς.
Η συστημική αριστερά από την άλλη παίζει καλά το ρόλο που της έδωσε το σύστημα. Θραύει την εθνικοκοινωνική συνοχή της κοινωνίας , στηρίζει την λαθρομετανάστευση και κάθε άλλη διαλυτική ροπή. Η φαινομενική αντιπαλότητα συστημικής αριστεράς και ακροδεξιάς , αποτελεί το προπέτασμα καπνού που πίσω από αυτό κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους οι τραπεζίτες.
Με αυτά τα δεδομένα , τι πρέπει να γίνει , ποια είναι η λύση του προβλήματος;
Απαντώ ευθέως. Ο οικονομικός εθνικισμός. Που σημαίνει , αντίσταση στο πανευρωπαϊκό τραπεζιτικό μέτωπο. Δημιουργία κρατικών τραπεζών που θα στηρίξουν την παραγωγή και την ανάπτυξη και εν γένει την παραγωγική βάση της κοινωνίας με άξονα την μικρή και μικρομεσαία ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ και την αγροτιά συρρικνώνοντας στο έπακρο τον δημοσιοϋπαλληλικό τομέα που κράτα την εθνική κοινωνία εξαρτώμενη του ξένου τραπεζιτικού συστήματος. Το κράτος πρέπει να είναι μικρό και να συντηρείται με λίγους φόρους ώστε να αφήνει περιθώριο στη κοινωνία να παράγει και να αναπτύσσεται. Υπό αυτή την έννοια δεν θα ήταν λάθος η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Αλλά μόνο υπό καθεστώς οικονομικού εθνικισμού , γιατί αν πάμε σε εθνικό νόμισμα κάτω από τις παρούσες συνθήκες θα μας κατασπαράξει το ληστρικό ντόπιο και διεθνές τοκογλυφικό σύστημα.
Ας σημειωθεί όμως πως δεν είναι δυνατό να εφαρμόσουμε οικονομικό εθνικισμό αφήνοντας την πολιτική εξουσία να αναπαράγεται μέσα από τον κομματοκρατικό κοινοβουλευτισμό. Απαιτείται ριζική αναθέσμιση , ώστε να πάρει τον κυρίαρχο ρόλο η παραγωγική εθνική κοινωνία μέσα από τις τοπικές αυτοδιοικήσεις της και τις παραγωγικές εργασιακές της ενώσεις που με τη σειρά τους θα επιβάλουν τους καθολικούς όρους εργασίας σε πνεύμα εθνικοκοινωνικής συνοχής , καταργόντας ανισότητες και προνόμια.
Ενότητα της μεγάλης παραγωγικής βάσης της κοινωνίας ενάντια στο ληστρικό παρασιτικό κεφάλαιο , ενάντια στο κράτος μαμούθ , ενάντια στα κομματικά συνδικάτα και τις ανισότητες που παράγουν , ενάντια στην συσσώρευση πλούτου και εξουσίας σε λίγα χέρια.
Αυτό είναι το μήνυμα της νέας εθνικιστικής αριστεράς που εκφράζει την ιδεολογία του εθνικοκοινωνισμού.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ