Ο λεγόμενος κεντρώος ή ενδιάμεσος χώρος που αναπτύσσεται ανάμεσα στα δύο κόμματα της αριστεράς αφενός (ΑΚΕΛ) και της δεξιάς αφετέρου ( ΔΗΣΥ) , δεν αποτελεί αυτοδύναμο και αυτόνομο πολιτικό χώρο με ιδεολογία και πολιτική πρόταση διάφορον των δύο μεγάλων κομμάτων και παρατάξεων του συστήματος , αλλά εδράζεται σε συμφυρματική ιδεολογική βάση προερχομένη εξ απορροών και καταβολών της δεξιάς άμα και της αριστεράς.
Ο ενδιάμεσος χώρος στην ουσία τονίζει τα κοινά που συνδέουν τα φαινομενικώς άκρα του συστήματος , αναπτύσσοντας τραγελαφικά ιδεολογήματα του τύπου της κεντροδεξιάς ή κεντροαριστεράς. Τα ιδεολογήματα τούτα αποκαλύπτουν την τυχοδιωκτική φύση του κεντρώου χώρου που ενίοτε δεν διαφέρει από την συμπεριφορά της πόρνης που προτιμά αυτό που θα πληρώσει περισσότερα .
Τα σημεία σύγκλησης όλων των κομμάτων του κατεστημένου είναι μεταξύ άλλων :
- η απόλυτη στήριξη τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ,
- η υπεράσπιση του κομματοκρατικού κοινοβουλευτισμού ,
- ο στοχευμένος παρεμβατισμός υπέρ των δικών τους και των φατριών τους ,
- η αποδοχή της θρησκευτικής επισκίασης της κοινωνίας, του κράτους και της παιδείας ,
- η συμβίωση με το πελατειακό , φαυλοκρατικό και αναξιοκρατικό σύστημα παραγωγής της εξουσίας και συγκομιδής των καρπών της υπέρ της ολιγαρχίας ,
- η στήριξη της βίας του φόρου εις βάρος της παραγωγικής βάσης ,
- η υπεράσπιση της μονοκρατορίας του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας .
Στο εθνικό θέμα της Κύπρου , η πολιτική πόρνη του ενδιάμεσου χώρου δεν έπαυσε ποτέ να κλίνει το γόνυ ενώπιον της αγγλοκρατίας η οποία παρατάθηκε δια του Ζυριχικού εκτρώματος και στην τουρκική κατοχή επίσης , υποστηρίζοντας τη γραμμή του ενδοτισμού και της προδοσίας της εμπράγματης λύσης που ιδιαιτέρως υπηρέτησε.
Συνεπώς είναι αδύνατο να προκύψει εθνοσωτήριος πολιτική πρόταση από το σύμφυρμα του κεντρώου χώρου .
Δεξιοί , αριστεροί και ενδιάμεσος χώρος , βλάπτουν από κοινού τη πατρίδα , υπηρετούν το σύστημα της ολιγαρχίας και προσκυνούν την αγγλοτουρκική κατοχή.
Ενάντια σε όλους αυτούς μόνο ο εθνικοκοινωνισμός δύναται να αντιπαραταχθεί και να διεκδικήσει κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση.
Λέγω ο εθνικοκοινωνισμός και όχι ένας εθνικισμός που εδράζεται σε συναισθηματική βάση και ο οποίος εξεφράσθη κατά το παρελθόν αλλά με τρόπο ελλειπή χωρίς ιδεολογική θεώρηση και ολοκληρωμένη πρόταση , που με την πρώτη ήττα διαλύθηκε και συγχωνεύθηκε με το σύστημα.
Με εθνικοκοινωνισμό εννοώ την σύγκρουση μιας κοσμοθεωρίας που εδράζεται στην αρχή της ελευθερίας του προσώπου και στις αλήθειες του αίματος και της ιερής φύσης , ενάντια στο σύστημα της οικονομικής , πνευματικής και πολιτικής τυραννίας.
Ο ελληνικός εθνικοκοινωνισμός μας , δεν αποσκοπεί όπως ο συναισθηματικός εθνικισμός , να επιβάλει κάποια γραμμή πάνω στο εθνικό θέμα και να αφήσει ανενόχλητο το σύστημα στην υπόλοιπη αντεθνική και αντικοινωνική δράση του.
Ο εθνικοκοινωνισμός μας είναι η άρνηση του συστήματος , είναι η πυρίτιδα στα θεμέλια του , είναι η φλόγα που θα το κατακάψει.
Από τη σκλαβωμένη Κύπρο υψώνουμε την ιδέα μιας πολιτείας ελληνικής , που όποιες δυσκολίες και αν συναντήσει , θα καρφωθούν μια μέρα τα λάβαρα της τροπαιοφόρα πάνω στα συντριμμένα οχυρά της ολιγαρχίας και της προδοσίας.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού Δημοκρατικού Κόμματος – ΕΔΗΚ