Ο ελληνικός εθνικισμός γεννήθηκε τη περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και αναπτύχθηκε έντονα μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Χαρακτηριστικά αυτού του γνήσιου ελληνικού εθνικισμού ήταν ο επαναπροσδιορισμός της εθνικής ταυτότητας μέσα από την επανασύνδεση με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό , η αναβίωση της ελληνικής παιδείας ως ελευθερίας σκέψεως και επιστημονικής έρευνας και η δημιουργία εθνικού κράτους και εθνικού στρατού σε σχέση με την εδαφική ελληνική κυριαρχία . Πάνω σε αυτή τη βάση τέθηκαν και άλλα ζητήματα όπως το ζήτημα του εξελληνισμού της αυτοκρατορίας , της πνευματικής εξάπλωσης στη δύση , της αναβίωσης της ελληνικής θρησκείας, της αναμόρφωσης του χριστιανικού δόγματος ώστε να αποβάλει τα εβραϊκά , μηδενιστικά του στοιχεία , της αναθέσμισης του πολιτεύματος και της κοινωνικής αναδιάρθρωσης πάνω στα θεμέλια της δικαιοσύνης , της δίκαιης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου και της εθνικο-κοινωνικής συνοχής.
Η εθνικιστική αφύπνιση τέθηκε κατ’ ανάγκη σε πλήρη αντίθεση με το πνευματικό , κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας . Όταν μάλιστα η πολιτική κεφαλή της αυτοκρατορίας αντιλήφθηκε την αναγκαιότητα της ανανέωσης προς αντιμετώπιση του εξωτερικού κινδύνου των τούρκων , υπονομεύθηκε από την εκκλησία και τους τσιφλικάδες – τιμαριούχους που αποτελούσαν την κυρίαρχη οικονομική τάξη και καταδυνάστευαν από κοινού τα λαϊκά στρώματα.
Η συνέχεια ΕΔΩ
Η συνέχεια ΕΔΩ