Αρνητική εξέλιξη χαρακτήρισαν οι τούρκοι την απόφαση της επιτροπής νομικών του ευρωκοινοβουλίου κατά του κανονισμού για το απευθείας εμπόριο Ε.Ε. και κατεχομένων. Η απόφαση δεν πλήττει μόνο το απευθείας εμπόριο και τα οικονομικά οφέλη που θα είχε από αυτό η τουρκική κατοχή, πλήττει επίσης τη πολιτική προσπάθεια της Τουρκίας να παρουσιάσει τα κατεχόμενα ως έδαφος τρίτης χώρας , πράγμα που σήμαινε και μια έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους. Η απόφαση εισάγει μια ορολογία πολύ θετική για την πλευρά μας και με πολλές προεκτάσεις . Εισάγει την ορολογία της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ της κυπριακής δημοκρατίας και ΤΗΣ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ της κυπριακής δημοκρατίας. Η ορολογία αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί και να έχει σειρά θετικών αποτελεσμάτων από μια πολιτική εξουσία που θα εγκαταλείψει τη γραμμή της υποχώρησης και θα περάσει στη στρατηγική της διεκδίκησης. Δυστυχώς όμως μια τέτοια εξέλιξη δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Τουναντίον παρατηρούμε ότι καλλιεργείται από το οργανωμένο δίκτυο προπαγάνδας του κατεστημένου , μέσα στα λαϊκά στρώματα η ιδέα ότι η απόφαση της νομικής επιτροπής του ευρωκοινοβουλίου θα αποτελέσει τροχοπέδη στη διαδικασία των συνομιλιών και ίσως μάλιστα συμβάλει στη διακοπή αυτών και στη περεταίρω σκλήρυνση των τουρκικών θέσεων . Θέλουν με αυτή τη προπαγανδιστική τακτική να καλλιεργήσουν το έδαφος για νέες υποχωρήσεις πέραν αυτών που έκανε ο κ. Χριστόφιας με την παραχώρηση του απευθείας εμπορίου υπό τον όρο της παράδοσης της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου. Η πρόταση αυτή είναι βέβαια αφεαυτής , εάν ήθελε πραγματωθεί , μια άμεση οικονομική ενίσχυση της κατοχής και παγίωση της οικονομικής βιωσιμότητας που η πλευρά μας υποσχέθηκε από το 1977.
Τα νέα δεδομένα επιτρέπουν να εγκαινιάσουμε μια τακτική πολλαπλής υπόσκαψης της κατοχής . Στα πλαίσια αυτά , η άμεση απόσυρση της πρότασης Χριστόφια είναι επιβεβλημένη . Δυστυχώς όμως κτυπούμε στου κουφού τη πόρτα . Το αγγλόδουλο πολιτικό κατεστημένο ακολουθεί το δρόμο που του υπέδειξαν οι πάτρωνες του και δεν αλλάζει ούτε γνώμη ούτε κατεύθυνση. Η ανάγκη νέας ηγεσίας , εθνικής ηγεσίας , προβάλει ως ζωτική ιστορική αναγκαιότητα. Εάν δεν πετύχουμε την αλλαγή και την ανατροπή του κατεστημένου, το μέλλον του κυπριακού ελληνισμού διαγράφεται ζοφερό.
Συμπέρασμα: Συσπείρωση και ενότητα γύρω από ένα επιτελείο που θα αναπτύξει τη στρατηγική της διεκδίκησης και της απελευθέρωσης. Κανένας δεν έχει δικαίωμα σε αυτές τις δύσκολες ώρες , να συμπεριφέρεται εγωιστικά και να μετατρέπεται σε καρκινικό κύτταρο . Η διασπορά των πατριωτικών δυνάμεων μας οδηγεί στη καταστροφή , η ενότητα μας οδηγεί στη νίκη.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΔΗΚ)
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ