Το πρώην κομμουνιστικό και νυν αστικο-κεφαλαιοκρατικό-μαρξιστικό κόμμα ΑΚΕΛ καλλιεργεί μια πολύ επικίνδυνη ιδέα αναφορικά με το εθνικό πρόβλημα της Κύπρου ως προς τις αιτίες που το δημιούργησαν αλλά και ως προς την αντιμετώπιση του .
Στο ερώτημα που αφορά στο κατονομασμό των εξωτερικών εχθρών που συνέργησαν στο να φτάσει η Κύπρος στη σημερινή κατάσταση , το ΑΚΕΛ απαντά αόριστα και συγκεχυμένα πως αυτός ο εχθρός είναι ο καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός .
Η απάντηση αυτή είναι τόσο γενικόλογη και αόριστη που η ανάλυση της θα κάλυπτε όλο το πλάτος της γης και όλο το μήκος της ιστορίας .
Η τοποθέτηση αυτή δημιουργεί κατ’ ανάγκη , κυρίως στους οπαδούς αυτού του κόμματος , τη πλανερή εντύπωση πως η αντιμετώπιση του κινδύνου είναι υπόθεση ταξική και όχι εθνική , μια υπόθεση που αφορά όχι μόνο τους ακελικούς αλλά και τους τουρκοκύπριους ομοϊδεάτες τους . Φαντάζονται με λίγα λόγια πως ένα κοινό μέτωπο ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή εργατική τάξη και την τουρκοκυπριακή αντίστοιχα , θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να το οδηγήσει σε αίσια κατάληξη .Από αυτή την αντίληψη πηγάζει η πολιτική εκείνη που θέτει ως προϋπόθεση την άρνηση της ελληνικότητας της Κύπρου και ανοίγει το δρόμο στον διαμοιρασμό της , διοικητικώς , και εδαφικώς .
Αν έτσι είχαν τα πράγματα , αν μπορούσαν να ερμηνευθούν με την μαρξιστική αντίληψη της ιστορίας τότε οι τουρκοκύπριοι ομοϊδεάτες του ΑΚΕΛ δεν θα ήσαν σήμερα τα όργανα του τουρκικού επεκτατισμού και οι εκφραστές της πιο σκληρής γραμμής στη λύση του κυπριακού που εκφράζει τον τουρκικό επεκτατισμό . Δεν θα ήσαν επίσης οι ακελικοί , αρνητές του αγώνα της ΕΟΚΑ ούτε οι φίλοι τους οι τουρκοκύπριοι , συνεργάτες των άγγλων κατά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ .
Το κυπριακό πρόβλημα δεν είναι αποτέλεσμα ταξικής αντιπαράθεσης ούτε ταξικής αντιμετώπισης του .
Το κυπριακό πρόβλημα είναι αποτέλεσμα επιβολής των συμφερόντων όχι γενικώς και αορίστως των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά συγκεκριμένα των αγγλικών τουρκικών και σιωνιστικών συμφερόντων . Συνεργοί αυτής της επιβουλής υπήρξαν τόσο οι κομμουνιστές με τη πολιτική γραμμή που ακολούθησαν όσο και οι μεγαλοαστική πλουτοκρατική τάξη στην οποία συμπεριλαμβάνονται διάφοροι τραπεζίτες , μεταπράτες και υπηρέτες των μονοπωλίων . Η εκκλησία επίσης έπαιξε ένα πολύ αντεθνικό ρόλο στο βαθμό που αποδέχθηκε τη Ζυρίχη και στήριξε το Μακάριο στις αίολες επιλογές του . Δεν είναι τυχαίο που αυτές οι ακραίες δυνάμεις της μεγαλοαστικής τάξης από τη μια και της μαρξιστικής εργατιάς από την άλλη δηλαδή της εργατιάς εκείνης που παρέμεινε κλεισμένη στη νεκρόκασα της μαρξιστικής ιδεολογίας ή των εργασιακών σχέσεων με το ΑΚΕΛ , στηρίζουν κάθε αντεθνική ιδέα και κίνηση για την επιβολή μιας αντεθνικής λύσης .Αυτοί οι δύο ακραίοι μηχανισμοί έχουν ως κοινό συνδετικό στοιχείο την ανεθνική , διεθνιστική τους συνείδηση .
Οι εθνικές λαϊκές δυνάμεις της Κύπρου , από την ελεύθερη εργατιά , στους αγρότες και τη μεσαία τάξη μέχρι τους βιοτέχνες και βιομηχάνους , έχουν να αντιμετωπίσουν ως εσωτερικούς εχθρούς όχι το ΑΚΕΛ στη βάση των ψηφοφόρων του , αλλά το ΑΚΕΛ , ως ένα αντεθνικό μηχανισμό που η δύναμη του εντοπίζεται στη σχέση ενός μαρξιστικού επιτελείου και της εργασιακής εξάρτησης χιλιάδων μελών με το κόμμα-εργοδότη τους .Στο ίδιο μετερίζι συνωθείται και η μεγαλοαστική παρασιτική τάξη που πολιτικά εκφράζεται από την τουρκοπροσκυνημένη πτέρυγα του ΔΗ.ΣΥ .
Το μεγάλο πρόβλημα είναι που η εθνική λαϊκή κοινότητα , που αποτελεί και τη μεγάλη μάζα του κυπριακού ελληνισμού , τελεί υπό ιδεολογική σύγχυση και πολιτική καταστολή .
Η Ζυριχική τυραννία και οι πολιτικές δυνάμεις που την στήριξαν από το 1960 μέχρι σήμερα εξακολουθούν να κυριαρχούν και να επιβάλουν την ίδια υποχωρητική και ενδοτική γραμμή που εν πολλοίς ταυτίζεται με τις ακραίες εκφάνσεις του ανθελληνισμού που αναφέραμε . Έτσι το εθνικό φρόνιμα του λαού παραμένει ανέκφραστο και πολιτικά ανενεργό . Και θα εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση όσο δεν θα υπάρχει η πολιτική εκείνη δύναμη που θα επιχειρήσει την κάθαρση της συνείδησης και τη μετατροπή του ανέκφραστου εθνικού φρονήματος σε εθνικιστική πολιτική δράση .Μια δράση που θα κατευθυνθεί με επιμονή και σκληρότητα ενάντια στους εσωτερικούς εχθρούς του έθνους και της Κύπρου μας ειδικότερα , καθώς και ενάντια στους συγκεκριμένους εξωτερικούς εχθρούς που κατέχουν τη πατρίδα μας , τους τούρκους εισβολείς και τουρκοκύπριους συνεργάτες τους , τους άγγλους και τους σιωνιστές .
Επιβάλλεται να καθαρίσει ο μεγάλος κεντρώος χώρος από την ιδεολογική και πολιτική σαπίλα της σοσιαλδημοκρατίας , του καθεστωτικού «πατριωτισμού» και των κομματικών προγεφυρωμάτων ανάμεσα στην μαρξιστική αριστερά και τη πλουτοκρατική παρασιτική δεξιά .
Ο αγώνας λοιπόν είναι πάνω από όλα εθνικός , αγώνας του ελληνισμού να κρατήσει ελληνικά τα χώματα της Κύπρου , αλλά ταυτόχρονα και αγώνας λαϊκός , αγώνας των παραγωγικών δυνάμεων του λαού ενάντια στους κάθε λογής εκμεταλλευτές του .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ