Το φαντασιακό
σχέδιο της οικονομικής πολιτικής
Αναστασιάδη που στήριξε τις τράπεζες
αρπάζοντας ή κουρεύοντας σύμφωνα με
την προπαγανδιστική ορολογία τις
καταθέσεις των πολιτών , ήταν πως θα
έπαιρναν οι τράπεζες λεφτά μέσα από το
δάνειο και το κούρεμα τα οποία θα
διοχέτευαν στην αγορά προς επανεκκίνηση
της οικονομίας.
Στην πραγματικότητα
όμως άλλα συμβαίνουν. Οι τράπεζες κλείνουν τις στρόφιγγες προς την λαϊκή
παραγωγή εισάγοντας ολοένα και αυστηρότερα
κριτήρια και ανοίγονται είτε προς τον
δανεισμό του κράτους είτε προς τον
δανεισμό της ολιγαρχίας του πλούτου.
Τούτο επιταχύνει
την διάλυση της μικρής και μικρομεσαίας
επιχείρησης μεταβάλλοντας τον
μικροεπιχειρηματία σε άνεργο και
ενδυναμώνει την παροικούσα του τραπεζικού
συστήματος ολιγαρχία , από την οποία
βγαίνουν τα πολιτικά τζάκια που μέσα
από το τερατώδες πολιτικό σύστημα του
κομματοκρατικού κοινοβουλευτισμού
επιστρέφουν την υποστήριξη τους στο
ληστρικό τραπεζικό σύστημα.
Η οικονομική
πολιτική Αναστασιάδη δεν είναι δική
του εφεύρεση αλλά η ευθυγράμμιση στην
πορεία του ληστρικού χρηματοπιστωτικού
καπιταλισμού που θα κάνει πλουσιότερους
τους πλούσιους και θα ενδυναμώσει τον
εξουσιαστικό και αρπακτικό ρόλο της
ολιγαρχίας- πλουτοκρατίας πάνω στις
παραγωγικές δυνάμεις του λαού .
Ενώπιον αυτής
της προοπτικής οι λαϊκές παραγωγικές
δυνάμεις δεν έχουν άλλη επιλογή από την
σύγκρουση με τον δικτατορία του
κομματοκρατικού κοινοβουλευτισμού και
με το σύστημα του χρηματοπιστωτικού
καπιταλισμού. Η εξουσία πρέπει να περάσει
από τις κομματικές συμμορίες στις
παραγωγικές και τοπικές ενώσεις του
λαού καθώς και η διαχείριση του συλλογικού
εθνικού παραγωγικού κεφαλαίου.
Ο εθνικοκοινωνισμός
μας είναι η ιδεολογία της λαϊκής εφόδου
ενάντια στα ολιγαρχικά εξουσιαστικά
συμφέροντα .
Τομέας ιδεολογικού πολέμου
Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα - ΕΔΗΚ