Με τη συμμετοχή
μας στις εκλογές μπόρεσαν να ακουστούν
έστω και λίγο οι προτάσεις του
εθνικοκοινωνισμού από το λαό.
Νέες προτάσεις
, αντισυστημικές , ασύμβατες με την
παρούσα συνειδησιακή κατάσταση του
λαού και συγκρουσιακές στη σχέση τους
με το ενδοτικό Ζυριχικό κατεστημένο.
Για να περάσουν
τέτοιες προτάσεις στο λαό πρέπει πρώτα
ο λαός να εμφορείται από αγωνιστικό
πνεύμα και να είναι έτοιμος να κάνει
πραγματικότητα τη σύγκρουση με το
σύστημα και το κατεστημένο.
Όμως η κατάσταση
του λαού είναι τόσο παρακμιακή που
κανένας σπόρος δεν μπορεί να ευδοκιμήσει
και να βλαστίσει και να καρπίσει την
ώρα του θερισμού.
Ο λαός μας μετά
του 1974 υποτάχθηκε στην απογοήτευση ,
στην ηττοπάθεια , στη καλοπέραση και
στο βόλεμα με το πελατειακό σύστημα.
Όλα αυτά τα
χρόνια δεν μπόρεσε να αντιτάξει σθένος
ενάντια στην εσωτερική του παρακμή που
αντικατοπτριζόταν και στους ηγέτες του
, δεν μπόρεσε να παράξει νέες πολιτικές
προτάσεις και να πολεμήσει για την
πραγμάτωση τους.
Από το 1974 και
εντεύθεν , εμφανίστηκαν διάφορα κομματίδια
τα οποία απορροφήθηκαν από το σύστημα
ή υπήρξαν παραφυάδες του εκκλησιαστικού
και πολιτικού κατεστημένου της
δουλοπρέπειας.
Όταν επαναπατρίσθηκα
το 2008 , προσπάθησα να κάμω ένα κόμμα
αντισυστημικό και μαχητικό . Μέσα από
πολλές προσπάθειες στις οποίες έβρισκα
πάντοτε μόνιμο εχθρό μου την διάθεση
των ανθρώπων να προσκυνούν το σύστημα
και το προδοτικό κυπριακό
εκκλησιαστικό-πολιτικό κατεστημένο ,
κατόρθωσα μαζί με κάποιους γενναίους
συναγωνιστές να ιδρύσουμε το Ε.ΔΗ.Κ. και
να δώσουμε για πρώτη φορά στην πολιτική
ιστορία της Κύπρου , καθαρή πολιτική
φωνή στο ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ συναρμόζοντας
τον εθνικισμό με τον κοινωνισμό , δηλαδή
με την υπεράσπιση του συνόλου των
παραγωγικών δυνάμεων του λαού , ενάντια
στον κρατικό και τραπεζικό ληστρικό
παρασιτισμό. Κάτι που έλειπε από το
ενωτικό κίνημα από γενέσεως του .
Γιατί αν υπήρχε
πολιτική πρόταση εδραζομένη στην
αδιασάλευτη βάση της ιδεολογίας και ως
εκ τούτου αυτοδύναμη και αυτόνομη
πολιτική οργάνωση , είτε στη δεκαετία
του 50 είτε αργότερα , η Κύπρος δεν
θα βρισκόταν σήμερα σε αυτή τη κατάσταση.
Οι αγωνιστές δεν θα φιμώνονταν μέσα στα
πολιτικά κόμματα των μειοδοτών αλλά θα
είχαν τη δική τους πολιτική στέγη και
θα καθόριζαν αποφασιστικά την πορεία
των πραγμάτων.
Θα μου πείτε πως
το ΕΔΗΚ πήρε μόλις 213 ψήφους. Πολύ καλά.
Υπήρξαν εποχές που η ενωτική παράταξη
διεξήγαγε ένοπλους αγώνες και είχε
χιλιάδες στις γραμμές της . Ποιο ήταν
το αποτέλεσμα; Στο πρώτο αγώνα , μας
πούλησαν οι πολιτικοί και αντί να πάμε
στη Αθήνα βρεθήκαμε στη Ζυρίχη. Στο
δεύτερο αγώνα , δεν μπορέσαμε να
αντιτάξουμε στη Μακαριακή τυραννία και
στη γραμμή του εφικτού , δική μας πολιτική
πρόταση εθνική και κοινωνική που δεν
θα μας έριχνε στους δύσβατους δρόμους
της “παρανομίας” όπου μας εξώθησε το
κατεστημένο. Το ίδιο αναποτελεσματικοί
θα είμαστε και τώρα αν συνεχίσουμε να
νομίζουμε ότι οι αγώνες διεξάγονται με
συνθήματα και αρχηγισμούς μικρόνοων
και αμαθών.
Το ΕΔΗΚ στηρίχθηκε
σε αυτές τις εκλογές από 213 συνειδητοποιημένους
Έλληνες και δεν πρόκειται να υποχωρήσει
ούτε χιλιοστό από την προσπάθεια του
να δώσει στο ενωτικό κίνημα εθνικοκοινωνικό
πολιτικό λόγο και οργάνωση αξιοκρατική
και δημοκρατική .
Μέσα σε καιρούς
τρικυμισμένους σπέρνουμε το όραμα μιας υπερήφανης και ελεύθερης
πατρίδος.
Λουκάς Σταύρου