Ο “εθνικισμός” που αποδέχεται τον μηχανισμό του ευρώ είναι απλά ένας τρόπος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις και να αναχαιτίσει τον πραγματικό εθνικισμό και την εθνική ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Στην Ελλάδα αυτός ο συστημικός εθνικισμός πέρασε από το ΛΑΟΣ στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και καταβάλλει προσπάθεια να εξαπλωθεί αντιγραφικά και στη Κύπρο.
Οπότε αναπτύσσεται ένα ¨εθνικιστικό” ανάχωμα των διεθνών τοκογλύφων που αναλώνεται σε λαϊκίστικα συνθήματα και ευσεβοποθισμούς που δεν είναι σε θέση να βγάλουν το έθνος από την οικονομική εξαθλίωση.
Αντίθετα ο πραγματικός εθνικισμός ο οποίος εκφράζεται μέσα από τον ΕΘΝΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟ , (Μια ιδεολογία που εδράζεται στη πνευματική κληρονομιά και στις αξίες και αρχές της αρχαίας Ελλάδος και ταυτόχρονα ενσωματώνει , χωρίς να χάνει την ελληνική ταυτότητα του , στοιχεία από την εθνικοκοινωνική εμπειρία της Ευρώπης καθώς και άλλα εθνικοεπαναστατικά κινήματα της σύγχρονης ιστορίας ) , προτάσσει ως κεντρικό αίτημα για την αντιμετώπιση της οικονομικής υποδούλωσης του έθνους , την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και στα δύο κράτη του ελληνισμού.
Όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν σημαίνει επιστροφή στην προτέρα κατάσταση , όπου μια κεντρική τράπεζα που δεν ανήκε καν στο έθνος αλλά σε ξένους τοκογλύφους , μοίραζε το παραγόμενο χρήμα στους ιδιώτες τραπεζίτες για να το χειριστούν κατά βούληση και έτσι δημιουργούσε την παρασιτική τάξη των τοκογλύφων και της ολιγαρχίας του πλούτου , δημιουργούσε την ανισότητα ανάμεσα στη συμμορία της κομματοκρατίας-πλουτοκρατίας και τις λαϊκές παραγωγικές δυνάμεις. Ανισότητα και διαπλοκή που οδήγησε το έθνος σε αυτή την άθλια κατάσταση που ζούμε σήμερα.
Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα πρέπει κατά την δική μας πρόταση , να στηριχθεί σε μια κρατική τράπεζα που θα παρέχει , χωρίς την επιβάρυνση των τόκων , το χρήμα στις παραγωγικές δυνάμεις , από την οικογενειακή επιχείρηση , την μικρομεσαία επιχείρηση και την μεγάλη βιομηχανία (όπου η κρατική τράπεζα , τα ιδιωτικά κεφάλαια και η εργασία ως κεφάλαιο , άρα με δικαίωμα συμμετοχής των εργατών στην επιχείρηση , θα παράξουν ισχυρές κερδοφόρες βιομηχανικές μονάδες) .
Ταυτόχρονα όλες οι ιδιωτικές τράπεζες πρέπει να κρατικοποιηθούν αφού οδηγηθούν πρώτα σε κατάρρευση με την άρση της κρατικής στήριξης που τυγχάνουν σήμερα. Εμείς δεν εννοούμε με τον όρο κρατικοποίηση την μεταβίβαση των χρεών των τραπεζών στους ώμους του λαού αλλά την κατάσχεση τους από το κράτος δια μεθοδευμένης κατάρρευσης τους.
Οπότε σε αυτή τη περίπτωση θα γίνει δυνατή η εφαρμογή της αρχής της ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ. Δηλαδή η διαγραφή των χρεών του λαού προς τις εν λόγω τράπεζες , με γνώμονα την ανάπτυξη της παραγωγής και την κοινωνική δικαιοσύνη. Εννοείται πως οι ξένες επιχειρήσεις και οι πλούσιοι δεν μπαίνουν στο παράδεισο της σεισάχθειας.
Επιπρόσθετα η κίνηση αυτή πρέπει να συνοδευτεί και με στήριξη των καταθέσεων σύμφωνα με την αρχή του πόθεν έσχες. Διότι υπάρχει ενδεχόμενο , οι απατεώνες τραπεζίτες να φορτώσουν με νούμερα τις καταθέσεις τους. Οπότε σε αυτή την περίπτωση θα αντιμετωπίσουν την λαϊκή δικαιοσύνη ( απώλεια του αξιώματος του πολίτου και υπαγωγή στη κατηγορία του ξένου, δήμευση περιουσίας , έγκλειστη κοινωνική εργασία , ισόβια εξορία) .
Συνοπτικά η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι αλληλένδετη με την εδραίωση της κρατικής αναπτυξιακής τράπεζας και την μεθοδευμένη κατάρρευση του ιδιωτικού ληστρικού τραπεζικού συστήματος και με την σεισάχθεια.
Αυτό σημαίνει πραγματική επανεκκίνηση της οικονομίας για να χρησιμοποιήσω ένα σύνθημα της δεξιάς που αναμασά και ο Σαμαράς στην Ελλάδα και ο Αναστασιάδης στη Κύπρο.
Επανεκκίνηση της οικονομίας , κύριοι της δεξιάς , δεν γίνεται με τον λαό να είναι υπερχρεωμένος στις τράπεζες οι οποίες μάλιστα έθεσαν τα περιουσιακά του στοιχεία ως εγγύηση στα δάνεια της τρόικας.
Επανεκκίνηση της οικονομίας γίνεται μόνο με την απόσειση του άχθους από το σβέρκο του λαού και των παραγωγικών του δυνάμεων.
Λουκάς Σταύρου
υποψήφιος πρόεδρος της κυπριακής “δημοκρατίας”