Τα λεγόμενα πολιτικά συστήματα , του καπιταλισμού , κομμουνισμού , του σοσιαλισμού είναι στην ουσία οικονομικά συστήματα που έχουν κατ ανάγκην κοινωνικές προεκτάσεις με πολιτικά εποικοδομήματα . Στα συστήματα αυτά δεν προέχει η πολιτική ως έκφραση κοινής βούλησης της κοινωνίας αλλά προέχει η οικονομία . Στον καπιταλισμό η οικονομία έχει ως βάση της τη λεγόμενη ελεύθερη αγορά . Αυτή η αγορά θεωρείται αυτόνομη πραγματικότητα που διέπεται από απαράβατους νόμους ενώπιον των οποίων η ανθρώπινη βούληση οφείλει να υποταχθεί .Έτσι η υποταγή σε αυτή την αντίληψη της αγοράς δομεί το καπιταλιστικό σύστημα που δεν είναι τίποτα άλλο από την νομική και πολιτική κάλυψη και υπεράσπιση της ελεύθερης αγοράς .Αυτό το πελώριο οικοδόμημα καταλήγει στη συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια και στον απόλυτο έλεγχο της κοινωνίας από την πλουτοκρατία που παράγει όλα εκείνα τα φαινόμενα της σύγχρονης δουλείας και εξαθλίωσης .Οι θεωρητικοί του κομουνισμού πίστεψαν πως μέσα από αυτή την εξαθλίωση θα παραχθούν εκείνες οι κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις και συνθήκες που θα ανατρέψουν τον καπιταλισμό και επιβάλουν μια κοινωνία ισότητας . Με την κομουνιστική σκέψη η ελεύθερη αγορά χάνει την αυτονομία της και έναντι αυτής προτάσσεται η πολιτική ως δύναμη που είναι σε θέση να αλλάξει τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα του καπιταλισμού .Και τα δύο συστήματα του καπιταλισμού και του κομμουνισμού στηρίζονται στην ιδέα του ατόμου και του ατομικισμού , στην ιδέα του αφηρημένου ανθρώπου που δεν προσδιορίζεται από φυλή , από εθνικότητα , από παραδώσεις . Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο καπιταλισμός αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν προσπαθώντας να τα ελέγξει και κατευθύνει προς όφελος του ενώ ο κομμουνισμός προσπαθεί να τα καταργήσει και να τα αντικαταστήσει με τη δική του θεώρηση των πραγμάτων . Η πράξη επιβολής των οικονομικών αντιλήψεων πάνω στην αγορά συνοδεύεται με επιβολή μιας πραγματικότητας στη συνείδηση και εκρίζωση της παλαιάς . Ο καπιταλισμός επιτρέπει όλες τις ελευθερίες μέχρι εκεί που δεν θίγεται η ελεύθερη συσσώρευση του κεφαλαίου σε λίγα χέρια . Για να πετύχει αυτή τη συνθήκη , ο καπιταλισμός ελέγχει τους τρόπους διαμόρφωσης της κοινής γνώμης από την παιδεία μέχρι τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης .Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε μια τυραννία της συνείδησης που αποσκοπεί στην συρρίκνωση κάθε προσπάθειας πολιτικής αναγέννησης ή μιας νέας πολιτικής πρότασης που να ανατρέπει τα κατεστημένα .Παράγωγα αυτών των δύο ακραίων συστημάτων είναι ο σοσιαλισμός , ο παρεμβατισμός και οι λεγόμενες μικτές οικονομίες . Αυτά τα παραγόμενα κινούνται μέσα στα επιτρεπτά πλαίσια του καπιταλισμού και σε τίποτα δεν ενοχλούν την ουσία του καπιταλισμού που είναι η απρόσκοπτη συσσώρευση του κεφαλαίου σε λίγους και η διαχείριση της κοινωνίας .
Η εθνικοδημοκρατία δίνει μια άλλη απάντηση στο οικονομικο-κοινωνικό ζήτημα.. Τούτη η απάντηση απορρέει από ένα σύνολο αξιών που αναδύθηκαν από την φύση και την ιστορία . Στην εθνικοδημοκρατική ιδεολογία ο άνθρωπος δεν είναι κάτι το αφηρημένο και κενό .Ανήκει σε ένα έθνος , σε μια φυλή , σε μια ιστορία . Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και διαφορετικός από τον άλλο με διαφορετικές δυνατότητες και κλίσεις . Η κοινωνία στην οποία εισέρχεται το κάθε άτομο με τη γέννηση του δεν είναι προϊόν συμβολαίου αφηρημένων ατόμων αλλά έργο και οικοδόμημα αιώνων , παρελθούσης εργασίας που την υπεραξία της κληρονομεί ο καθένας που εισέρχεται σε αυτή. Η κοινωνία αυτή είναι προσέτι το έργο των σοφών και των ηρώων , των αγώνων και του αίματος , είναι η φυλετική εθνική κοινωνία. Εντός αυτής όλα τα μέλη έχουν από τη γέννηση τους ίσα δικαιώματα και ανάλογες υποχρεώσεις . Το ύπατο μάλιστα δικαίωμα είναι να αναπτύξουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό το εν δυνάμει που ενυπάρχει κατά φύσιν στο καθένα .Τούτο προϋποθέτει μια κοινωνία που δεν θέτει φραγμούς στην ανάπτυξη και πραγμάτωση των ικανοτήτων εκάστου . Προϋποθέτει ένα αρμονικό κράτος που διασφαλίζει την ανάπτυξη και πραγμάτωση των εσωτερικών δυνάμεων του ανθρώπου .. Εδώ η πολιτική ως βούληση που εκφράζεται μέσα από το κράτος λαμβάνει ηθικό και ανθρωπιστικό περιεχόμενο που υπηρετεί τη φύση προπάντων και την ελευθερία και μάχεται το δόγμα και την επιβολή μιας πραγματικότητας στη συνείδηση των πολιτών που να είναι απλά συμβατή με το οικονομικό μοντέλο .Η ελεύθερη αγορά στο εθνικοδημοκρατικό πολίτευμα οφείλει να υποταχθεί στους ανθρωπιστικούς σκοπούς και τις εθνικές αξίες που η πολιτική υπεραμύνεται ως έκφραση όχι ενός συμφύρματος ατόμων αλλά μιας πόλεως , μιας κοινωνίας με παρελθόν και μέλλον
Στο ζήτημα της οικονομίας εμείς τασσόμαστε ενάντια στην ελεύθερη αγορά του καπιταλισμού αλλά και ενάντια στην υποταγμένη αγορά του κομμουνισμού και απορρίπτουμε επίσης την κίβδηλη πρακτική του σοσιαλιστικού παρεμβατισμού και της μικτής οικονομίας . Αντίθετα με αυτά προτείνουμε την ΚΟΙΝΩΝΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ όπου πραγματοποιείται ο συνδυασμός της ελεύθερης οικονομίας της κοινωνίας υπό την κατεύθυνση και προστασία του εθνικού λαϊκού κράτους με γνώμονα την συλλογική ανάπτυξη της κοινωνίας . Η κοινωνιστική οικονομία διατηρεί την ελευθερία στην οικονομία της κοινωνίας αποτρέπει όμως τη συσσώρευση του κεφαλαίου σε λίγα χέρια και ότι υποτάσσει τη εθνική κοινότητα στο χρήμα και τη θέληση των ολίγων πλουτοκρατών .
Η δική μας δημοκρατία δεν στηρίζει την ελεύθερη αγορά κατά συνέπεια ούτε το νομικο-πολιτικό προστατευτικό περικάλυμμα της . Το εθνικό- λαϊκό κράτος είναι ο υπέρτατος νόμος , η απόλυτη έκφραση της θέλησης του έθνους και του λαού . Κανένα δικαίωμα , κανένας θεσμός , καμία συνθήκη δεν στέκονται αυτόνομα εάν αντιστρατεύονται το γενικό καλό .Η κοινωνιστική οικονομία κτυπά την τυραννία του χρήματος και αναβαθμίζει την οικονομία της κοινωνίας . Στο οικονομικο-κοινωνικό πεδίο τίποτα δεν μένει αμετακίνητο , αυτόνομο και αδιαμφισβήτητο αλλά όλα αλλάζουν υπό την κρίση και τη βούληση του εθνικού κράτους. Αυτή η οικονομική φιλοσοφία είναι σε θέση να διασφαλίσει την εθνικοκοινωνική συνοχή και όχι οι μεταφυσικές προτάσεις και εξουσιαστικές αλήθειες . Η ενότητα της κοινωνίας πρέπει να διασφαλίζεται από τη πραγματικότητα του δικαίου που αφορά στο ψωμί στην ανάπτυξη και πραγμάτωση των δυνατοτήτων εκάστου και όχι από νεφελώδεις και εικονικές πραγματικότητες . Πρωταρχική πραγματικότητα είναι η φύση της εθνικής κοινωνίας και το δίκαιο που αυτή η φύση απαιτεί για να αναπτυχθεί. Προς τούτο πρεσβεύουμε σε μια κοινωνία που στηριγμένη στη πρωταρχική φυσική πραγματικότητα της ,μένει αενάως ανοικτή προς την αλήθεια και την αναζητά και την βιώνει πολύτροπα , παράγοντας έτσι ένα συνεχώς ανανεοννόμενο πολιτισμό .Στην οικονομική και πνευματική τυραννία του καπιταλισμού και του κομμουνισμού αντιτάσσουμε την αλήθεια του αίματος και την αιώνια ανοικτοσύνη προς το πραγματικό . Το εθνικοδημοκρατικό πολίτευμα δεν μπορεί να νοηθεί και να υπάρξει χωρίς το ΚΟΣΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ και την αδογμάτιστη παιδεία . Το εθνικοδημοκρατικό πολίτευμα είναι το όραμα του ελληνικού εθνικισμού που έχει ως θεμέλιο του τον ελεύθερο έλληνα άνθρωπο και πολίτη από κάθε οικονομική , πολιτική και πνευματική τυραννία .
Λουκάς Γ. Σταύρου
Πρόεδρος ΕΔΗΚ