Το τραπεζικό σύστημα που είναι σε ισχύ στην σοσιαλκαπιταλιστική κοινωνία έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
Πρώτο: Η ύπαρξη του τραπεζικού συστήματος απορρέει από την σχέση του κράτους με την μεγαλοαστική τάξη.
Το κράτος στην σοσιαλκαπιταλιστική κοινωνία δεν εκφράζει την λαική βούληση αλλά τα συμφέροντα των ολίγων, δηλαδή των κομματαρχών και των πλουτοκρατών.
Μέσα απο το σύστημα παραγωγής της εξουσίας δια του κομματοκρατικού κοινωβουλευτισμού , οι φατρίες των πολιτικών ολιγαρχιών ή συμμοριών διαδέχονται η μια την άλλη στην εξουσία και όλοι απο κοινού στηρίζουν τα οικονομικά αφεντικά της κοινωνίας.
Οι τραπεζίτες χωρίς την στήριξη του νομοθετικού σώματος και των κυβερνήσεων που εδράζονται σε αυτό το σώμα , δεν θα είχαν καμία δύναμη να κουμαντάρουν την κοινωνία και να θησαυρίζουν από την εργασία της.
Το τραπεζικό σύστημα κοντολογίς είναι ένας θεσμός που τον θέσμισε το κράτος και συγκεκριμένα η αυτονομημένη από τον λαό πολιτική εξουσία μέσα από την πολύμορφη σχέση της με την πλουτοκρατία, την ιδιωτική και την εκκλησιαστική, που με την σειρά της ασκεί πίεση και έλεγχο στην πολιτική εξουσία.
Δεύτερο: Το κράτος που τα έσοδα του κατά κύριο λόγο προέρχονται από τους φόρους του λαού, στηρίζει τους τραπεζίτες και εγγυάται εξ ολοκλήρου τις αποτυχίες τους και τις καταχρήσεις τους.
Η τράπεζα ως ιδιωτική επιχείρηση τυγχάνει της εγγύησης και της υποστήριξης του κράτους εις βάρος του συνόλου του φορολογούμενου λαού.
Το γεγονός αυτό λύνει τα χέρια στους τραπεζίτες και επενδύουν όπως λένε στην γλώσσα τους όπως αυτοί νομίζουν, χωρίς να έχουν το άγχος της αποτυχίας ή της ζημίας. Διότι ότι και να συμβεί , το κράτος θα αρπάξει απο τους φόρους του είλωτα λαού και θα καλύψει τις ζημίες των τραπεζιτών.
Τρίτο: το κράτος παραδίδει τον έλεγχο της εθνικής οικονομίας στους τραπεζίτες και αυτοί με την σειρά τους επενδύουν όπου νομίζουν ότι θα έχουν περισσότερα και αμεσότερα κέρδη.
Δεν ενδιαφέρει τους τραπεζίτες να στηρίξουν ισόρροπα την εθνική οικονομία και πολλές φορές δεν στηρίζουν καθόλου αυτήν αλλά επενδύουν τα κεφάλαια που διαθέτουν , στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα είναι να μένει η εθνική οικονομία εγκαταλελειμμένη.
Τέταρτο: Όταν οι τράπεζες επενδύουν στο εσωτερικό , δηλαδή στη χώρα που τους στηρίζει , επενδύουν είτε με την λογική της φούσκας είτε παρέχουν αφειδώς κεφάλαια στους παροικούντες την τραπεζοκρατία , δηλαδή στις φαμίλιες των πλουτοκρατών. Ετσι η παραγωγική βάση της κοινωνίας περιορίζεται και συρρικνώνεται.
Πέμπτο: Οι τραπεζίτες όντες ευχαριστημένοι από την στήριξη που τυγχάνουν από τα κόμμματα και την κομματοκρατούμενη εξουσία , ανταποδίδουν με χίλιους τρόπους την ευεργεσία προς τα κόμματα και το σύστημα της κομματοκρατίας και έτσι δημιουργείται ένας αρραγής δεσμός μεταξύ τους εις βάρος πάντοτε του λαού και της εθνικής οικονομίας.
Η τραπεζοκρατία είναι εξουσιαστική σχέση των πολιτικών ολιγαρχιών με την πλουτοκρατία.
Η δημοκρατία είναι μια φενάκη που χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει την πραγματική εξουσία των ολίγων που ασκείται με το σύστημα της τραπεζοκρατίας.
Ο λαός καλείται στις κάλπες κατά καιρούς απλά για να νομιμοποιήσει τα αφεντικά του και να παρατείνει την υποτέλεια του.
Έκτο: Η σχέση της τραπεζικής ολιγαρχίας με ξένα κέντρα αποφάσεως και διεθνής τραπεζίτες καθιστά το ντόπιο τραπεζικό σύστημα εξάρτημα της διεθνούς τραπεζοκρατίας , την δε εθνική οικονομία υποχείριο των διεθνών τοκογλύφων.
Οι τραπεζίτες και οι φαμίλιες της ντόπιας πολιτικής ολιγαρχίας συνασπίζονται σε διεθνείς οργανώσεις των οποίων αποτελούν όργανα εξυπηρέτησης των σχεδίων της διεθνούς τυραννίας του χρηματοπιστωτικού υπερκράτους.
Ποιά είναι η θέση του ελληνικού εθνικοκοινωνισμού;
Κατ’ αρχήν θεωρούμε πως η τραπεζοκρατία είναι μια σύγχρονη μορφή φεουδαρχίας και τυραννίας των ολίγων ( της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας) που μετατρέπει τον λαό σε μάζα ειλώτων με δικαίωμα ψήφου.
Η ντόπια τραπεζοκρατία είναι εξάρτημα του διεθνούς ληστοσυμμορίτικου τραπεζικού υπερκράτους η συνεργασία των οποίων καταλύει κάθε αρχή λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.
Για να καταλυθεί αυτή η τυραννία πρέπει να κτυπηθεί η σχέση της πολιτικής ολιγαρχίας με την πλουτοκρατία και συγκεκριμένα με τους τραπεζίτες. Η σχέση με την σειρά της για να πάψει να υπάρχει πρέπει να αποδομηθεί το σύστημα που αφενός παράγει τις αυτονομημένες πολιτικές ολιγαρχίες και εδραιώνει την κομματοκρατία και τον κομματοκρατικό κοινοβουλευτισμό και αφετέρου επιτρέπει την συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια.
Προς τον σκοπό αυτό προτείνουμε:
Α. Να καταργηθεί η κομματοκρατία και το κομματοκρατούμενο κοινοβούλιο να αντικατασταθεί από ένα άλλο σύστημα παραγωγής και ανάδειξης της νομοθετικής εξουσίας που να απορρέει άμεσα από την κοινωνία και να εδράζεται στις αρχές:
- της λαϊκής συνέλευσης των τοπικών κοινοτήτων και των παραγωγικών ενώσεων ,
- της ανακλητής αντιπροσώπευσης σε όλα τα επίπεδα.
- της επαρχιακής συνέλευσης που θα αποτελείται απο τους λαικούς αντιπρωσώπους των κοινοτήτων και των παραγωγικών ενώσεων.
- του επαρχιακού νομοθετικού προτασιακού και εποπτικού συμβουλίου που θα συνεργάζεται με τους επαρχιακούς βουλευτές που θα εκλέγονται στην βουλή της επικράτειας.
- του οριζόντιου ψηφοδελτίου στο οποίο θα συμμετέχουν ομάδες των πολιτών και ανεξάρτητοι υποψήφιοι.
Β. Να σταματήσει η σχέση κράτους και τραπεζιτών. Οι τράπεζες οφείλουν δια νόμου του κράτους να εγγυούνται τις καταθέσεις των πολιτών και να καλύπτουν τις ζημίες τους με ίδια κεφάλαια αρχίζοντας κατά σειρά από τους επενδυτές στους μετόχους και τους μεγαλοκαταθέτες. Το κράτος δεν χρηματοδοτεί σε καμία περίπτωση τους τραπεζίτες.
Γ. Να κοινωνικοποιηθεί ή κρατικοποιηθεί όλος ο πλούτος που συσσωρεύθηκε σε λίγα χέρια μέσα από συνθήκες ευνοιοκρατίας είτε από αντιλαϊκές ολιγαρχικές κυβερνήσεις είτε από ξένη κατοχή.
Δ. Να θεσμιστεί η κρατική τράπεζα που θα στηρίξει άμεσα την παραγωγή χωρίς την διαμεσολάβηση της ληστρικής ολιγαρχίας. Να δημιουργηθούν συμμετοχικές επιχειρήσεις υπο την αρωγή των κρατικών υπηρεσιών και συγκεκριμένα ενός υπουργείου εθνικής παραγωγής.
Ε. Να κρατηκοποιηθούν όλα τα φυσικά μονοπώλια προς όφελος του λαού.
ΣΤ. Να αναβαθμιστούν οι υποδομές με μη κερδοσκοπικές κρατικές επιχειρήσεις , πάνω στις οποίες θα τροχοδρομηθεί η εθνική παραγωγή.
Ζ. Να κρατηκοποιηθούν όλες οι τρέπεζες που έτυχαν χρηματοδότησης απο τους φόρους του λαού και παράλληλα να υπάρξει στοχευμένη συσσάχθεια.
Να επιστραφούν επίσης οι περιουσίες του λαού που αρπάχτηκαν από τους τραπεζίτες σε συνθήκες κρίσης για τις οποίες ευθύνεται η τραπεζοκρατία.
Πάνω σε αυτές τις βάσεις μπορούν να δομηθούν και πολλές άλλες επιλογές που θα προκύψουν από την απελευθέρωση και ενίσχυση της λαϊκής παραγωγικής διαδικασίας και της λαϊκής εξουσίας.
Εν κατακλείδι η ουσία της σύγχρονης τυραννίας είναι η τραπεζοκρατία που συνίσταται στην κρατική στήριξη του τραπεζίτη ως εξουσιαστή της κοινωνικής οικονομίας.
Η πολιτική στήριξη στους τραπεζίτες δίδεται είτε δια της δημοκρατίας είτε δια της δικτατορίας είτε δια άλλου πολιτικού συστήματος.
Συνεπώς δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην δημοκρατία και τις άλλες μορφές πολιτικής εξουσίας, εφόσον έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τους την στήριξη της τραπεζοκρατίας.
Η πραγματική πολιτειακή αλλαγή είναι αλληλένδετη με την κατεδάφιση της τραπεζοκρτίας και την ανάδειξη μιας νέας παραγωγικής δομής που προϋποθέτει την λαϊκή εξουσία προς στήριξη και διασφάλιση της.
Αυτή την ουσιώδη αλλαγή προτάσσει ο εθνικοκοινωνισμός.
Λουκάς Σταύρου
υποψήφιος βουλευτής Λεμεσού
