Η
προπέτεια του εκπροσώπου του κατοχικού
συνονθυλεύματος Μουσταφά Ακκιντζί
είναι αλληλένδετη με την γραμμή του
ενδοτισμού που το πολιτικό κατεστημένο
ακολουθεί από την συμφωνία της Ζυρίχης
και ιδιαιτέρως από την προδοτική λεγόμενη
συμφωνία κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς.
Η
συμφωνία αυτή όρισε την αρχή της
βιωσιμότητας της κατεχόμενης ζώνης
πράγμα που σημαίνει την αναγνώριση
θεσμών τέτοιων που να καθιστούν βιώσιμη
την ζώνη κυριαρχίας επί του εδάφους.
Την
κατάπτυστη αυτή συμφωνία επιβεβαίωσε
στη συνέχεια και ο Σπύρος Κυπριανού.
Δια
αυτών των συμφωνιών όδευσε το κατεστημένο
στην γραμμή της Διζωνικής Δικοινοτικής
Ομοσπονδίας προσθέτοντας την πολιτική
ισότητα με το κατοχικό μόρφωμα και τους
εκπροσώπους του.
Αποκορύφωμα
της προδοσίας υπήρξε το δημοψήφισμα
του 2004. Όπου ο τότε πρόεδρος Τάσσος
Παπαδόπουλος αρνήθηκε να υπερασπιστεί
την κυριαρχία της κυπριακής δημοκρατίας
και αποδέχθηκε όπως το σχέδιο Ανάν τεθεί
σε δημοψήφισμα το οποίο μάλιστα καθόριζε
δύο εκλογικά σώματα και επέτρεψε την
συμμετοχή των εποίκων σε αυτό αναγνωρίζοντας
ως πολιτειακό υποκείμενο το κατοχικό
συνονθύλευμα “τουρκοκυπρίων” , εποίκων
και τουρκικού στρατού.
Οι
μετά το 2004 υποχωρήσεις και παραχωρήσεις
Χριστόφια ως και το κοινό ανακοινωθέν
της 11ης Φεβρουαρίου 2014 Αναστασιάδη –
Έρογλου επιβεβαιώνουν την μειοδοτική
πορεία του κυπριακού πολιτικού
κατεστημένου το οποίο στηρίζεται
αναφανδόν και από την εκκλησία.
Όλα
αυτά τα αίσχη δεν διεπράχθησαν ερήμην
του λαού αλλά με την συναίνεση και την
υποστήριξη του στους μειοδότες.
Λαός
και εκπρόσωποι του βράζουν στο ίδιο
καζάνι του ραγιαδισμού.
Βέβαια
εμείς πιστεύουμε πως η στάση του λαού
μπορεί να αλλάξει αλλά με αγώνα μεγάλο
και επίμονο.
Η
πατρίδα μπορεί να σωθεί από τους λίγους
που καλούνται να δώσουν τον πολύμορφο
απελευθερωτικό αγώνα.
(Δες
και αυτή την ανακοίνωση)
Λουκάς
Σταύρου