Αλλαγή πορείας στο εθνικό θέμα της Κύπρου είναι αδύνατη εφόσον στην ηγεσία της κυπριακής δημοκρατίας εναλλάσσονται τα διάφορα σχήματα του πολιτικού κατεστημένου.
Διότι δεν μπορούν αυτοί που έκαναν τόσες παραχωρήσεις στους τούρκους κατακτητές και “τουρκοκύπριιους” συνεργάτες τους , να προτάξουν ξαφνικά νέες αρχές και νέες προτάσεις.
Αυτοί που ενέδωσαν στις αρχές της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας , αρχές που υπονοούν την αναγνώριση των δεδομένων της εισβολής και την ενίσχυση αυτών των δεδομένων με συμφωνίες και πράξεις εσχάτης προδοσίας, δεν μπορούν ξαφνικά να ανακρούσουν πρύμνη και να προτάξουν αρχές και προτάσεις που να δρομολογούν μια νέα πορεία.
Τουναντίον , από το πολιτικό κατεστημένο που συνεπικουρείται από την εκκλησία, πρέπει να περιμένουμε ακόμα πιο αισχρές παραχωρήσεις στους κατακτητές και αυτό θα το δούμε σύντομα στο ζήτημα της ΑΟΖ και του φυσικού αερίου.
Προ των πυλών βρίσκεται η συνδιαχείριση της ΑΟΖ που σημαίνει τον καθορισμό του υποκειμένου διαχείρισης και όχι απλά τον διαμοιρασμό των κερδών.
Αν σήμερα ο διαχειριστής της κυπριακής ΑΟΖ είναι η κυπριακή δημοκρατία , σε περίπτωση συμφωνίας συνδιαχείρισης θα σημαίνει πως ο διαχειριστής θα είναι ένα νέο υποκείμενο που θα συμπεριλαμβάνει και το κατοχικό μόρφωμα.
Έτσι η υποχώρηση στο θέμα της ΑΟΖ θα προσδιορίσει και προκαθορίσει την μορφή της λύσης του κυπριακού και την μορφή του νέου κράτους.
Η επίθεση της τουρκίας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με ριζική αλλαγή της στρατηγικής μας που να εδράζεται σε άλλες αρχές από αυτές που καθόρισαν την στρατηγική της υποχώρησης.
Αρχές που δεν αντίκεινται στο διεθνές δίκαιο και δεν δημιουργούν το λεγόμενο πρωτογενές δίκαιο ως μια συμφωνία πρωτοφανούς αθλιότητας ανάμεσα στον κατακτητή και τον σκλάβο.
Αρχές πραγματικής δημοκρατίας και ισότητας μεταξύ των πολιτών στα πλαίσια ενός λαού και ενός εκλογικού συστήματος που θα καταργούν την δικοινωτικότητα του κατακτητικού συντάγματος της Ζυρίχης και θα πραγματώνουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ,της αυτονόμισης και της αυτοθέσμισης.
Όμως το πρόβλημα είναι που ο λαός μας δεν μπορεί να δεχθεί τα αυτονόητα διότι έζησε με σκυφτό κεφάλι από το 1960 και εντεύθεν και ανέδειξε ηγέτες που εκφράζουν την δουλικότητα του.
Ακόμα και όσοι φέρονται ως αντιομοσπονδιακοί, συνθηματολογούν για απελευθέρωση σε επετείους και παρελάσεις, δρουν περιστασιακά και αποσπασματικά και δεν κατανοούν την ανάγκη της πρόσδεσης της στρατηγικής της απελευθέρωσης με την πολιτική οργάνωση που θα εργαστεί μεθοδικά για την ανατροπή του κατεστημένου και την πραγμάτωση της νέας πορείας.
Αναγνωρίζω τον πατριωτισμό των αντιομοσπονδιακών , όμως αυτό δεν αρκεί. Διότι από την αντιομοσποδία εύκολα μπορεί να αναπτυχθεί διχοτομική πρακτική που θα ευνοήσει τα μέγιστα τους κατακτητές.
Η στρατηγική της απελευθέρωσης απαιτεί σοβαρότητα , γνώση , σχεδιασμό , ορθή πολιτική πλοήγηση , εναρμόνιση λόγων και έργων.
Όμως μέχρι να καταλάβουν οι κυπραίοι που πάνε τα πράγματα και τι δέον γενέσθαι, η πέμπτη φάλαγγα των προδοτών θα εναγκαλίζεται με τους κατακτητές πάνω από τα συντρίμμια της πατρίδος.
Λουκάς Σταύρου