Υπάρχει κάποιες πολιτικές
δυνάμεις κυρίως του κεντρώου χώρου στις
οποίες συνωθείται και η διοικούσα
εκκλησία , που υποστήριξαν επί τόσα έτη
την υποχώρηση και τον ενδοτισμό
συμβάλλοντας τα μέγιστα στην διαμόρφωση
της τραγικής κατάστασης που βρίσκεται
σήμερα το κυπριακό , και εμφανίζονται
τώρα ως δήθεν αναθεωρητές και σκεπτικιστές
και ζητούν την επανατοποθέτηση του
προβλήματος πάνω στη βάση της εισβολής
και κατοχής.
Ως εδώ όλα καλά και
ωραία και ευήχως ακουόμενα.
Τι σημαίνει όμως
επανατοποθέτηση του προβλήματος στη
βάση της εισβολής και κατοχής; Κατά μιαν
ορθή αντίληψη η θέση αυτή θα σήμαινε
την προβολή μιας αδικίας και βίας που
υπέστη η κυπριακή δημοκρατία και
ταυτόχρονα την απαίτηση άρσης αυτής
της αδικίας και των αποτελεσμάτων αυτής.
Η θέση αυτή μας οδηγεί
κατ' ανάγκη στην προτέρα βία του
κατακτητικού συντάγματος της Ζυρίχης
που δημιούργησε στρεβλώσεις στη
δημοκρατία και στην άσκηση της από το
λαό και ταυτόχρονα υπήγαγε τη βούληση
του κυπριακού λαού , που ας σημειωθεί
ορίσθηκε με διαιρετικούς όρους , κάτω
από εγγυήσεις ξένων κρατών με ταυτόχρονη
αρπαγή εδάφους από τους Άγγλους
αποικιοκράτες.
Συνεπώς η επανατοποθέτηση
του κυπριακού πάνω στη βάση της εισβολής
και κατοχής , συνοδεύεται από το αίτημα
της άρσης των παρανομιών και αδικιών
που υπέστη ο κυπριακός λαός από τους
τούρκους και τους άγγλους δυνάστες και
εισβολείς. Από τη βάση αυτή ορμώμενοι,
εκείνο που έχουμε να διεκδικήσουμε
είναι την αποχώρηση των κατοχικών
στρατευμάτων , τουρκικών και αγγλικών
, και την εμπέδωση πραγματικής δημοκρατίας
, που να συνάδει με την διεθνή νομιμότητα
και το ευρωπαϊκό κεκτημένο , όντες μέλη
της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μέτοχοι της
κοινής αντίληψης περί δημοκρατίας.
Δηλαδή εκείνο που πρέπει
και δικαιούμαστε να ζητούμε , είναι ένα
ενιαίο κράτος , αυτόνομο και ανεξάρτητο
, με ένα ενιαίο λαό , ένα ενιαίο εκλογικό
σώμα εντός του οποίου κάθε πολίτης να
έχει μίαν ψήφο και να εκφράζεται στα
πλαίσια της ισηγορίας και ισονομίας.
Αυτή είναι κατά την άποψη μου η ορθή
θέση που συνεπάγει και μια διεκδικητική
στρατηγική για την πραγμάτωση της .
Προσέξτε όμως την
τεράστια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα
σε αυτή τη θέση , την οποία εκφράζει το
Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα , και
στην ερμηνεία που δίδουν οι διάφοροι
πατριδοκάπηλοι του κεντρώου χώρου.
Να επανατοποθετήσουμε
λένε το κυπριακό στη βάση της εισβολής
και κατοχής αλλά αντί να διεκδικούμε
οριστική άρση της αδικίας και πραγματική
δημοκρατία , να ζητούμε ΒΙΟΣΙΜΗ ΛΥΣΗ
ή ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΝΩΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΕ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ και άλλα τέτοια τραγελαφικά
, ανυπόστατα και τερατώδη.
Θέλουν δηλαδή αυτοί
οι κύριοι που παριστάνουν τους εθνικούς
ταγούς , να επανατοποθετήσουν δήθεν το
κυπριακό στη βάση της εισβολής και
κατοχής αλλά να κρατήσουν τα αποτελέσματα
αυτής της εισβολής , αποδεχόμενοι τους
πολιτικούς στόχους αυτής , που ήταν η
συγκέντρωση των τουρκοκυπρίων σε μια
ενιαία εδαφική ζώνη , δια της αρπαγής
των περιουσιών και της προσφυγοποίησης
των νομίμων κατοίκων και η αυτονόμηση
αυτής της ζώνης με επέκταση του ελέγχου
και στην υπόλοιπη Κύπρο.
Στη πραγματικότητα
αυτός ο εσμός των πατριδοκάπηλων
αποδέχεται τους στόχους της τουρκικής
εισβολής και την παράταση της αγγλικής
επικυριαρχίας με προοπτική μιας
ρατσιστικής , θρησκευτικής και εθνοτικής
διαίρεσης.
Αν η επανατοποθέτηση
του κυπριακού προβλήματος δεν ανοίξει
την προοπτική της διεκδίκησης ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και άρσης των αδικιών της
εισβολής και του κατακτητικού συντάγματος
της Ζυρίχης , τότε οδηγεί με μαθηματική
ακρίβεια στην ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ που δεν
αποκλείεται να εξελιχθεί στη συνέχεια
σε ένα συνομόσπονδο μόρφωμα .
Η διεκδίκηση πραγματικής
δημοκρατίας είναι η μοναδική γραμμή
της απελευθέρωσης που εμείς οι
εθνικοκοινωνιστές προβάλλουμε ενάντια
στην διζωνική , στην ομοσπονδία και στη
διχοτόμηση.
Εν κατακλείδι , ο
λεγόμενος κεντρώος χώρος μαζί με την
διοικούσα εκκλησία ένα και μόνο πράγμα
επιδιώκουν με την ερμαφρόδιτο ερμηνεία
της επανατοποθέτησης. Επιδιώκουν για
λόγους δικούς τους , την ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ,
υποκρύπτοντας την κάτω από αστραφτερά
πατριωτικά περιτυλίγματα.
Ο Αναστασιάδης και ο
Χριστόφιας βγαίνουν με ειλικρίνεια και
λένε τι ακριβώς θέλουν και αυτό είναι
προς τιμή τους . Οι άλλοι όμως είναι οι
πλέον επικίνδυνοι μασκαράδες και
κρυψίνοες . Παριστάνουν τους πατριώτες
και τους εθνοσωτήρες ενώ προσκυνούν
τον κατακτητή και αποδέχονται τα
ανομήματα του.
Αν ο πατριωτικός κόσμος
κατανοήσει πόσο κίβδηλος και επικίνδυνος
είναι ο κεντρώος χώρος μαζί με την
διοικούσα εκκλησία , τότε θα ανοίξει ο
δρόμος της διεκδίκησης των δικαίων της
Κύπρου μέσα από ένα αυτοδύναμο
εθνικοκοινωνικό κίνημα που θα
πραγματοποιήσει τη σύγκρουση με την
αριστερά και τη δεξιά όχι μόνο στο εθνικό
θέμα αλλά σε όλα τα ζητήματα της κοινωνίας
και της πολιτείας.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος Εθνικιστικού
Δημοκρατικού Κόμματος - ΕΔΗΚ