Στην οικονομική
φιλοσοφία του ελληνικού εθνικοκοινωνισμού
, το κράτος είναι εργαλείο που στηρίζει
την λαϊκή παραγωγική διαδικασία και σε
καμία περίπτωση το κράτος δεν μεταβάλλεται
σε επιχειρηματία που κερδοσκοπεί
πουλώντας το παραγόμενο προϊόν στο λαό.
Αν για παράδειγμα
το κράτος πρέπει να διαχειρίζεται την
παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας
μπορεί να το κάνει υπό τον όρο ότι το
παραγόμενο προϊόν πρέπει να παρέχεται
δωρεάν στο λαό ενώ τα έξοδα της παραγωγής
του θα προκύπτουν από την φορολογία επί
των πραγματικών εισοδημάτων.
Με αυτή τη λογική
το κράτος επιβάλλεται να ελέγχει την
παραγωγή ή την διακίνηση κάποιων αγαθών
που θεωρούνται πρωταρχικής σημασίας
και συμβάλουν στην μείωση του γενικού
κόστους κοινωνικής παραγωγής.
Από κει και πέρα
η παραγωγή αφήνεται στην κοινωνία και
μάλιστα διευκολύνεται με την ελάχιστη
γραφειοκρατία και το ελάχιστο
δημοσιοϋπαλληλικό τομέα που ασκεί
υποβοηθητικό ρόλο και σε καμία περίπτωση
δεν αντικαθιστά την ιδιοφυΐα των
παραγωγών που γνωρίζουν ή οφείλουν να
γνωρίζουν το αντικείμενο τους.
Κανένας
γραφειοκράτης δεν γνωρίζει καλύτερα
από τον οδοκαθαριστή , για παράδειγμα
, ποια σκούπα θα χρησιμοποιήσει για να
κάνει καλύτερα την δουλειά του. Το ίδιο
ισχύει για όλα τα επαγγέλματα.
Αν λοιπόν μειωθεί
ο δημοσιοϋπαλληλικός τομέας και αν
καταργηθούν οι επιχειρήσεις του κράτους
, το όφελος για την παραγωγική βάση της
κοινωνίας είναι τεράστιο διότι
ελαχιστοποιείται η φορολογική βία που
ασκείται προκειμένου να συντηρείται
το μαμούθ του δημοσιοϋπαλληλισμού .
Πως όμως θα γίνει
η διεύρυνση και ανάπτυξη της παραγωγικής
βάσης;
Μήπως περιμένοντας
από τους τραπεζίτες πότε και πως και σε
ποίους τομείς θα επενδύσουν στην παραγωγή
;
Ο ελληνικός
εθνικοκοινωνισμός απαντά πως δεν
μπορούμε να περιμένουμε πότε θα γίνει
το κέφι του τραπεζίτη ή πότε θα συμπίπτουν
τα συμφέροντα του με την παραγωγική
εθνική διαδικασία για να κατευθυνθούν
κεφάλαια προς αυτήν.
Το ρόλο τούτο
τον αναλαμβάνει η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ σε
συνεργασία με ένα υπουργείο παραγωγής
και ανάπτυξης που παρέχει κεφάλαια στην
λαϊκή παραγωγική βάση , χωρίς τόκους
και χωρίς κερδοσκοπικές βλέψεις με
σκοπό την ενίσχυση και ενδυνάμωση της
εθνικής παραγωγής που με την σειρά της
θα αποδώσει ένα υψηλό φορολογητέο προϊόν
το οποίο θα ανακυκλωθεί με κοινωνικές
παροχές και έργα κοινής ωφελείας.
Από την άλλη
βέβαια ο ελληνικός εθνικοκοινωνισμός
παίρνοντας πολλά στοιχεία και από τον
γερνανικό εθνικοσοσιαλισμό , τον ιταλικό
φασισμό και τον ισπανικό φαλαγγιτισμό
, καταργεί την δικτατορία των κομματικών
συμμοριών του κομματοκρατικού
κοινοβουλευτισμού και δίνει την εξουσία
στις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις
που είναι συντεταγμένες στις τοπικές
κοινότητες και στις παραγωγικές ενώσεις
που εκδηλώνουν την δημιουργική ελευθερία
της ανθρώπινης φύσης και της εθνοφυλετικής
ταυτότητας.
Στα πλαίσια αυτά
καταγγέλλουμε ως Έλληνες εθνικοκοινωνιστές
την βία που ασκείται στις συνειδήσεις
από την δογματική παιδεία και την
εβραιο-χριστιανική θρησκεία προσβλέποντας
στην επανάκτηση της δημιουργικής
ελευθερίας που πηγάζει από την αιώνια
φύση.
Είμαστε με λίγα
λόγια εναντίον της τραπεζοκρατίας ,
εναντίον της θρησκευτικής τυραννίας ,
εναντίον του κομματοκρατικού
κοινοβουλευτισμού , εναντίον του
κρατισμού και του κράτους επιχειρηματία
, εναντίον του συστήματος που επεκράτησε
μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και
κατέληξε στην σημερινή Ευρώπη των
τοκογλύφων , στο παγκόσμιο υπερκράτος
των διεθνών χρηματοπιστωτών , και στις
τοπικές τυραννίες των ντόπιων ολιγαρχιών που καταπιέζουν και
καταληστέυουν τις εθνικές μας κοινότητες .
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος ΕΔΗΚ