Η κρίση που εκδηλώνεται σήμερα στην Ελλάδα έχει δύο πτυχές. Η πρώτη αφορά στα ενδογενή διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού κράτους , όπως ο υπέρογκος δημοσιοϋπαλληλικός τομέας που δημιουργήθηκε από την κομματοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις στις οποίες στηρίχτηκε, η διαφθορά του πολιτικού κόσμου και υποκόσμου , η φοροδιαφυγή της ολιγαρχίας του πλούτου , το ληστρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα , η εξαγωγή κεφαλαίων και η επένδυση τους σε ξένες χώρες όπως Βαλκάνια και Τουρκία, η φορολογική καταλήστευση της μικρομεσαίας παραγωγικής βάσης , η διάλυση της αγροτιάς και άλλες συναφείς ατέλειες.
Η άλλη πτυχή αφορά τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης , στο ενιαίο νόμισμα , στην κοινή αγροτική πολιτική και κυρίως στην νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία της «ανάπτυξης» που η Ε.Ε. έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια. Στην προκειμένη περίπτωση οι μεγάλες βιομηχανικές χώρες της Ε.Ε. συσσωρεύουν πλεονάσματα τα οποία αντί να αναδιανέμονται προς όλες τις χώρες της Ε.Ε. με στόχο την ισόρροπη ανάπτυξη και την σύγκλυση των εθνικών οικονομιών , μετατρέπονται σε τοκογλυφικό κεφάλαιο που υποθηκεύει τις φτωχότερες χώρες περιορίζοντας συνάμα στο έπακρο την εθνική τους κυριαρχία.
Η κατάσταση αυτή δεν σημαίνει ότι απέτυχε η Ε.Ε. .Εκείνο που αποτυγχάνει στη προκειμένη περίπτωση είναι το φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα που εμφανίζεται με την σύγχρονη μορφή του σοσιαλκαπιταλισμού.
Κατά συνέπεια το ελληνικό πρόβλημα , που επεκτείνεται και προς άλλες χώρες της ένωσης, δεν λύνεται μέσα από το υπάρχον σύστημα το οποίο δημιούργησε το πρόβλημα. Πρόκειται για φαύλο κύκλο.
Μοναδική λύση είναι η επαναστατική αλλαγή του συστήματος αυτού , η αλλαγή φιλοσοφίας στην Ε.Ε. πάνω στη βάση του σεβασμού της κυριαρχίας των εθνών και της ισόρροπης ανάπτυξης τους σε πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης.
Στην εσωτερική πτυχή απαιτείται επίσης επαναστατική αλλαγή , κατά της κομματοκρατίας και της παρασιτικής πλουτοκρατίας.
Η περιγραφή του προβλήματος και των επαναστατικών λύσεων που απαιτούνται , θέτουν επί τάπητος το πρόβλημα του οργάνου που θα επιχειρήσει την ανατροπή . Χρειάζεται ισχυρή πολιτική οργάνωση με πανευρωπαϊκές προεκτάσεις και διασυνδέσεις. Μικροομαδούλες και ακροδεξιές συντηρητικές συνάξεις δεν οδηγούν πουθενά.
Πρώτη επαναστατική πράξη είναι η διάρρηξη των σχέσεων μας με οτιδήποτε συνδέεται με το σύστημα . Τούτο σημαίνει ιδεολογικό ξεκαθάρισμα και επαναστατική πολιτική πλοήγηση μέσα από ένα όργανο μάχης που θα λειτουργεί αξιοκρατικά .
Το χάσιμο χρόνου ισοδυναμεί με απώλεια ελευθερίας. Απαιτείται ταχύτητα σκέψης και δράσης.
Λουκάς Σταύρου
Πρόεδρος ΕΔΗΚ