Η αναστολή των συνομιλιών εκ μέρους του προέδρου Αναστασιάδη χωρίς πρόσθετα μέτρα αντιμετώπισης της εμπολέμου καταστάσεως που υπάρχει από το 1974 ( και δυστυχώς έχει αρθεί από την μειοδοτική κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου ) και επιδεινώνεται τώρα με την τρίτη εισβολή στην ΑΟΖ της κυπριακής δημοκρατίας , εκτός του ότι είναι μια τρύπα στο νερό , αφήνει να νοηθεί, από την ίδια την ηγεσία της κυπριακής δημοκρατίας, ότι η κυπριακή ΑΟΖ είναι μια αμφισβητούμενη ζώνη.
Στα λόγια και στα μπαλκόνια μπορεί να εμφανίζονται οι ηγετίσκοι της υποχώρησης ως πατριώτες και παλληκάρια, όμως οι πράξεις περιέχουν εντός τους λόγο διαφορετικό από εκείνο που εκτοξεύεται στα μνημόσυνα.
Η πράξη της μη επαναφοράς της εμπολέμου καταστάσεως , της μη καταγγελίας των “τουρκοκυπρίων” ως πρακτόρων και συνεργατών του τουρκικού επεκτατισμού, αφήνουν να νοηθεί διεθνώς ότι και η Τουρκία και το κατοχικό μόρφωμα έχουν κάποιο “δίκαιο” στην υπόθεση της ΑΟΖ.
Αυτό κάνει τον αντιπρόσωπο των Ηνωμένων Εθνών να δηλώνει ότι βλέπει ακόμα ευκαιρία λύσης του κυπριακού, κάνοντας πως δεν βλέπει την εισβολή της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ και επιβεβαιώνοντας έτσι τους φόβους μας περί αναγνώρισης “δικαιοπραξίας” εκ μέρους της Τουρκίας και του ψευδοκράτους.
Επίσης η άρνηση της Ελλάδος για αποστολή ενόπλων δυνάμεων προς απόκρουση της τρίτης εισβολής, δηλώνει εγκατάλειψη της Κύπρου και επανάληψη της προδοτικής ρήσης του Καραμανλή, “η Κύπρος κείται μακράν”. Η Ελλάδα της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου επαναλαμβάνει την Καραμανλική στρατηγική, που είναι στην ουσία παράδοση της Κύπρου στην ζώνη επιρροής της Τουρκίας και όχι μόνο , υπό τις ευλογίες του ΝΑΤΟ.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος ΕΔΗΚ