Οι συνομιλίες με τον τρόπο που διεξάγονται έχουν υποστασιοποιήσει τις δύο κοινότητες και έχουν υποβαθμίσει την κυπριακή δημοκρατία στη πράξη σε κράτος των “ελληνοκυπρίων”.
Ο εκπρόσωπος του κατοχικού μορφώματος κάνει λόγο για δύο “ΝΑΙ” που απαιτούνται στα δύο δημοψηφίσματα που θα διεξαχθούν ώστε να βρεθεί λύση συνεργασίας των δύο κρατικών μορφωμάτων .
Δεν πρόκειται για λύση του κυπριακού ως προβλήματος στέρησης δια της βίας του δικαίου της αυτοθέσμισης και αυτοδιάθεσης και αρπαγής της επικράτειας της κυπριακής δημοκρατίας από τούρκους και άγγλους αλλά για εύρεση τρόπου συνεργασίας και συμβίωσης δύο κρατικών οντοτήτων που πέρα από την συνεργασία τους θα παραμένουν αυτόνομες και οικονομικά αυτοδύναμες.
Η κατάληξη αυτή οφείλεται αποκλειστικά στην μακρά πολιτική της υποχώρησης και της προδοτικής εμπράγματης διευθέτησης που κτίστηκε μέσα στο χρόνο βήμα προς βήμα με σημεία αναφοράς τις συμφωνίες κορυφής του 1977 και την επικύρωση των δύο κρατικών οντοτήτων δια του δημοψηφίσματος του 2004.
Φρονώ πως ακόμα και αν δεν εξευρεθεί φόρμουλα συνεργασίας των δύο κρατικών οντοτήτων η οποία να τεθεί σε δημοψήφισμα , τα πράγματα θα προχωρήσουν πάνω στις ράγες της εμπράγματης διευθέτησης. Που σημαίνει ότι η λεγόμενη λύση δεν θα επέλθει δια μιας μέσα από σχέδιο που θα τεθεί σε δύο δημοψηφίσματα αλλά θα εφαρμοστεί σταδιακά με βήμα προς βήμα εφαρμογή των σημείων σύγκλησης στις συνομιλίες.
Αυτή η πορεία θα εντατικοποιηθεί μετά από μια “αποτυχία” στα δημοψηφίσματα , δηλαδή αν ένα εκ των δύο εκλογικών σωμάτων ψηφίσει ΟΧΙ στο νέο σχέδιο που ετοιμάζεται.
Η κρατούσα ολιγαρχία στην ελληνοκυπριακή κρατική οντότητα , με την συναίνεση του εξαγορασμένου και προσκυνημένου λαού , θα συνεχίσει την συνεργασία της με τις κατοχικές δυνάμεις για να ολοκληρώσει το σχέδιο του διαμοιρασμού της Κύπρου.
Αν ανατρέπεται και πως αυτή η πορεία είναι ένα άλλο θέμα που όμως έχει ως προϋπόθεση του την κατανόηση της παρούσας κατάστασης και την ορθή περιγραφή της χωρίς παρωπίδες και ψευδαισθήσεις .
Λουκάς Σταύρου