Τα κυριότερα αίτια της
οικονομικής κρίσης στη Κύπρο είναι τα
ακόλουθα :
Α. Η παράδοση του
σχεδιασμού της οικονομίας στους
τραπεζίτες .
Το κράτος έχασε έτσι
το κεντρικό του ρόλο που είναι να
κατευθύνει την οικονομική διαδικασία
και επέτρεψε στους τραπεζίτες να δρουν
σύμφωνα με το τυχοδιωκτικό τους συμφέρον
εις βάρος της οικονομίας.
Τα αποτελέσματα ήσαν
:
Η δημιουργία οικονομίας
φούσκας γύρω από τα ακίνητα .
Φυγή κεφαλαίων και
τυχοδιωκτική επένδυση τους στο εξωτερικό
που αποδείχθηκε καταστροφική .
Δανειοδοτήσεις χωρίς
καμία εξασφάλιση σε μεγαλοστελέχη των
τραπεζών και παροικούντων του τραπεζικού
συστήματος.
Η υπερχρέωση της
κοινωνίας σε συνθήκες οικονομίας φούσκας
.
Β. Ο υπέρογκος
δημοσιοϋπαλληλικός τομέας που μέσα από
τις συνδικαλιστικές πιέσεις και τις
σχέσεις διαφθοράς και πελατειοκρατίας
με τα εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα
, κέρδισαν υψηλές αποδοχές και πριγκιπικά
δικαιώματα που στο τέλος πληρώνονται
από την ιδιωτική οικονομία η οποία κατ'
ανάγκη ρίφθηκε στις μυλόπετρες της
φορολογικής βίας.
Γ. Η ακατάσχετες παροχές
του κράτους σε διάφορα παράσιτα
,αντιπαραγωγικές ομάδες , λαθρομετανάστες
, πολιτικούς πρόσφυγες , τουρκοκύπριους
, μη κυβερνητικές οργανώσεις κλπ , κλπ
, κλπ.
Σε αυτούς τους παράγοντες
της κρίσης προσετέθη και η έλλειψη
ρευστότητος που προκλήθηκε από την
εξάρτηση μας στο ευρώ .
Όλες αυτές οι κεντρικές
αιτίες δημιούργησαν ανάγκη δανειοδότησης
και υποταγής στους ξένους τοκογλύφους
της τρόικας.
Πρέπει όμως να τονίσουμε
ότι η υποταγή στη τρόικα είναι επιλογή
των κρατούντων και όχι η αναγκαία εξέλιξη
της κρίσης.
Οι κρατούντες κατέφυγαν
στη τρόικα ενώ θα μπορούσαμε να
ακολουθήσουμε ως κράτος άλλη πολιτική
εξόδου από την κρίση που προκάλεσε το
ολιγαρχικό-τραπεζοκρατικο κυπριακό
σύστημα .
Η υποταγή στη τρόικα
δημιουργεί με την σειρά της άλλα
προβλήματα και μεγεθύνει την κρίση.
Όμως η πολιτική της
κρατούσας κυπριακής ολιγαρχίας (
οικονομικής και πολιτικής ) δεν
επικεντρώνεται στη θεραπεία των αιτιών
που παρήγαγαν την κρίση αλλά τουναντίον
σκεπάζει τις αιτίες ώστε να μην φαίνονται
και προβάλλει λύσεις φαντασιακές όπως
το φυσικό αέριο , το πετρέλαιο στα έγκατα
της απροστάτευτης ΑΟΖ , οι αναμενόμενες
επενδύσεις με ξεπούλημα της κυπριακής
υπηκοότητας και τέλος την “λύση” του
κυπριακού που θα φέρει τις τουρκικές
τράπεζες στο νησί . Αυτό είναι το έσχατο
κατάντημα των “Λουδοβίκων” και της
αυλής των.
Με αυτό το τρόπο στο
φαύλο οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο
αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της
οικονομικής κρίσης .
Συντηρούν το υπέρογκο
δημόσιο .
Στηρίζουν τους τραπεζίτες
με δάνεια που τα χρεώνουν στο λαό.
Συνεχίζουν τις ακατάσχετες
παροχές σε ημέτερους , σε κόμματα και
λοιπά προσαρτήματα των κομματικών
μηχανισμών.
Μένουν στο ευρώ και
υποκλίνονται βαθύτερα στα τσογλάνια
των ξένων τοκογλύφων .
Αδιαφορούν για την
εθνική παραγωγή.
Ξεπουλούν τα πάντα στην
ολιγαρχία και στους ξένους.
Σκύβουν και προσκυνούν
τις παντόφλες των τούρκων αγάδων.
Όλα αυτά θα μπορούσαν
να τελειώσουν και να περάσουν σαν ένας
εφιάλτης αν ο λαός ξυπνούσε και ακολουθούσε
τα λάβαρα του ελληνικού εθνικοκοινωνισμού
.
Ναι εμείς μπορούμε να
βγάλουμε τη πατρίδα από το φλεγόμενο
πεδίο της κρίσης :
Με επιστροφή σε εθνικό
νόμισμα.
Με άρση της κρατικής
στήριξης του ληστρικού τραπεζικού
συστήματος και δημιουργία κρατικής
τράπεζας που θα στηρίξει άμεσα την
παραγωγή χωρίς μεσολαβητές και
τοκογλύφους.
Με θέσμιση λαϊκής
εξουσίας και απώθηση των κομματικών
μηχανισμών.
Με ελάττωση του
δημοσιοϋπαλληλικού τομέα στις αναγκαίες
υπηρεσίες προς την κοινωνία και την
παραγωγική διαδικασία.
Με κατάργηση των
μονοπωλίων και των καρτέλ στα πλαίσια
του παραγωγικού ανταγωνισμού.
Με κοινωνικοποίηση των
ημικρατικών οργανισμών.
Με στρατιωτική ένωση
με την Ελλάδα και άλλες αμυντικές
συνεργασίες που θα ενδυναμώσουν την
κυριαρχία μας στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Με απελευθερωτική
στρατηγική΄ στο θέμα της κατοχής της
πατρίδος μας από τους τούρκους και
εγγλέζους κατακτητές.
Λουκάς Σταύρου
πρόεδρος ΕΔΗΚ