Στόχος της Τουρκίας αναφορικά με την Κύπρο ήταν και είναι να πλήξει θανάσιμα την υπόσταση της κυπριακής δημοκρατίας ως αναγνωρισμένου κράτους από τα Ηνωμένα Έθνη και εν γένει την διεθνή νομιμότητα.
Το κράτος που αναδύθηκε από τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου όσο προδοτικές και αν είναι αυτές οι συμφωνίες , έχει τον χαρακτήρα του ενιαίου κράτους και του ενός λαού που τον συναποτελούν αδιαιρέτως δύο κοινότητες.
Η ανταρσία της “τουρκοκυπριακής κοινότητας” το 1963 δεν μπόρεσε να θραύσει το ενιαίο κράτος και τον ένα λαό που ήταν και ο κεντρικός πολιτικός στόχος αυτής.
Η κατάρρευση των αρχών του ενιαίου κράτους και του ενός (δικοινοτικού έστω) λαού, δεν κατορθώθηκε ούτε και με την τουρκική εισβολή.
Άρχισε όμως να πριονίζεται από τις συμφωνίες και υποχωρήσεις που ακολούθησαν εκ μέρους της “ελληνοκυπριακή κοινότητας”. Συμφωνίες που οδηγούν στην διαίρεση της αρχής του ενός λαού και στην μεταμόρφωση των κοινοτήτων σε δύο ξεχωριστούς λαούς.
Σταθμοί αυτής της μειοδοτικής και προδοτικής υποχώρησης είναι οι συμφωνίες κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς και το διπλό δημοψήφισμα με την συμμετοχή των εποίκων το 2004.
Πάνω σε αυτές τις υποχωρήσεις στηρίζεται η Τουρκία για να πλήξει την οντότητα της κυπριακής δημοκρατίας.
Σε αυτή την τακτική η μειοδοτική και προδοτική πολιτική απλά υποβοηθά την πραγμάτωση των τουρκικών στόχων. Εξαγγελίες επίσης του τύπου “ντεφάκτο ένωση” ( δες Χρυσή Αυγή) που καταλύουν την οντότητα της κυπριακής δημοκρατίας, κινούνται στην ίδια λογική της υποχώρησης και της τουρκοσυνεταιριστικής διευθέτησης του κυπριακού ή της οριστικής διχοτόμησης.
Μόνη απάντηση στην προσπάθεια της Τουρκίας για αποαναγνώριση της κυπριακής δημοκρατίας είναι η κατάθεση πρόταση πραγματικής δημοκρατίας που υπεραμύνεται του ενιαίου κράτους και του ενιαίου λαού και εκλογικού σώματος στη βάση της πολιτικής ισότητας των πολιτών και της κατάλυσης των κοινοτήτων.( δες και αυτό το άρθρο)
Αυτή είναι η πρόταση του ΕΔΗΚ η οποία δυστυχώς βρίσκει τις πόρτες του δημόσιου διαλόγου κλειστές από την κυρίαρχη κυπριακή πολιτισμική κτηνωδία που εκδηλώνεται ως ανελευθερία του λόγου.
Λουκάς Σταύρου
