Η φορολόγηση των τραπεζών έχει νόημα όταν έχει ως αντικείμενο της τα κέρδη των τραπεζών. Βέβαια οι τράπεζες , υπό τις παρούσες συνθήκες , αυτό το μέγεθος της φορολόγησης δεν θα το επωμισθούν αλλά θα το μετακυλήσουν προς τους καταθέτες και τους δανειολήπτες. Αυτό συμβαίνει διότι το κράτος , εκφράζοντας την πλουτοκρατία παρά τα λαϊκά στρώματα , αρνείται να επιβάλει τους όρους και τα μέτρα λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος σε εθνικό επίπεδο. Η φορολόγηση θα είχε στόχο τα κέρδη των τραπεζών εάν το κράτος καθόριζε τη διαφορά ανάμεσα στο τόκο καταθέσεων και το τόκο δανείων. Θα είχε επίσης νόημα η φορολόγηση εάν εισέρεε στα δημόσια ταμεία .
Η φορολόγηση των τραπεζών που σχεδιάζει το πολιτικό κατεστημένο προσκρούει σε δύο προβλήματα. Πρώτο δεν διευκρινίζει ποιο είναι το αντικείμενο της φορολόγησης , εάν είναι τα κέρδη των τραπεζών ή οι καταθέσεις των πολιτών. Αφήνει ασαφή αυτά τα μεγέθη. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι τα ποσά που θα προκύψουν από την φορολόγηση δεν θα εισρεύσουν στα κρατικά ταμεία αλλά θα χρησιμεύσουν ως αποθεματικό ταμείο στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Με λίγα λόγια το κατεστημένο λαμβάνει μέτρα υπεράσπισης της παρασιτικής τάξης που αναπαράγεται μέσα από το οικονομικό σύστημα του υφιστάμενου σοσιαλκαπιταλισμού.
Εκείνο που λείπει από το τόπο, είναι η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ που θα είχε ως σκοπό της ύπαρξης της, την ενίσχυση της παραγωγής με βάση την οικογενειακή και μικρομεσαία επιχείρηση. Προς αυτή τη τράπεζα θα κατέληγαν και οι φόροι επί των τραπεζικών κερδών για να διοχετευθούν προς την παραγωγή. Όμως ο θεσμός αυτός της κρατικής αναπτυξιακής τράπεζας δεν μπορεί να τεθεί αποσπασματικά αλλά μέσα από μια ριζική αναθέσμιση της κοινωνίας . Έτσι τίθεται το ζήτημα της ιδεολογικοπολιτικής σύγκρουσης με το κατεστημένο της κομματοκρατίας , της πλουτοκρατίας , της διαφθοράς , του πελατειακού κράτους και των ιδεολογιών που τα «νομιμοποιούν» στη θεωρία και τη πράξη. Αυτή τη σύγκρουση επιχειρεί ο δημοκρατικός , κοινωνικός εθνικισμός.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ – ΕΔΗΚ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
